Azrail aşka saklanmış!

Yine aşk cinnetleri, cinayetleri ! 

Terk edildiği için hayatına kıyanlar! 

Aşıkların elinde testere, bir zamanlar sevgi ile dokunan elleri kan içinde, gözlerinde donuk, buzlu bakışlar!  

‘’ Öldürdüm onu, hak etmişti ‘’ diyor. İhanetin cezasını veriyor, töreyi uyguluyor, rüyasına inanıyor, dedikodular tahrik ediyor, erkeklik gururunu temizliyor, boşanmayı hazmedemiyor ve daha bir sürü HAFİFLETİCİ SEBEP! 

Kimsin sen! Azrail mi?! 

Ölen aşk, ölen sevgi, ölen insanlık! 

Toprağa gömülen, bedeninden ayrılmış uzuvlar…  

Evlerden ceset kokuları yayılıyor. Buzdolapları, dondurucular kurbanlık et saklar gibi, insan parçaları ile dolduruluyor! 

İnsan! bu öldürülen, kesilip doğrananlar.  

Ayağından tutup 10.kattan atılan da, kafasına kurşun sıkılanda, boğazını sıkan elin altında gözleri fırlayan, boğularak ölen de insan. Bunlar bizim annemiz, babamız, kardeşimiz, akrabalarımız, komşularımız. 

Bu nasıl bir öfke !  

Neler oluyor bize, neden öfkemize hakim olamıyor, çareyi cana kıymakta arıyoruz. İnsan sevdiklerine bunu nasıl yapar. Ölene, geride kalanlara, mahvettiği hayatına hiç mi acımaz. Bu şiddetin altında hangi pisişik hastalıklar yatıyor? 

Ölüm: ölenin ardında bıraktıklarını da, yaşarken öldürür. Nasıl bir haktır ki, Allahın yarattığı bir canlının hayatına son verme yetkisine haiz olunur.  

Azrail kılık değiştirip aşkın içinde saklanmış olmalı… 

Aşkın, sevginin ötesi: ölüm der gibi…