Baba kokusu, evlat kokusu

Şehit cenazeleri haberlerini her gördüğümde her duyduğumda her okuduğumda yüreğime koskocaman bir taş oturuyor sanki. İçim acıyor. Çaresizlik hissediyorum bazen. Ailelerini düşünüyorum. Gözlerim doluyor. Nice çocuklar babasız büyüyecek şimdi. Baba kokusuna hasret. Baba sevgisine hasret. Babaya hasret. Babasına sarılıp babam diyemiyecek baba kokusunu içine çekemeyecek. Elinde babasının asker fotoğrafı yüreğinde baba hasreti yıllar geçip gidecek..

Ya evladını kaybetmiş babalar? Hayalleri vardı. Asker dönüşü düğün vardı belki. Oğlunu evlendirecekti. Torunları olacaktı. Oğluyla sohbet edecekti uzun uzun. Ama gele gele cenazesi geldi oğlunun. Taş oturdu yüreğine isyan etti. Gözyaşları kaldı göz pınarlarında. Vatan sağolsun dedi. Yüreğinin bir parçası kopmuştu sanki. Oğluna hasretti bundan sonra. Oğul kokusuna hasret. Bir kez daha öpüp koklayamadan gitti yüreğinin bir parçası. Gitti gözü gibi baktığı canından üstün tuttuğu oğlu.

Biz seyrediyoruz. Kahroluyoruz. O kadar. Elden gelen hiç bir şey yok. Göz göre göre gitmemeli bu çocuklar. Yapacak bir şeyler olmalı olmalı olmalı..

Teknoloji hızla gelişiyor. Artık akıl almaz şeyler icat ediliyor. Bu mayınların teşhisi için hiç bir yöntem yok mudur? Mutlaka vardır. Başka yerlere tonla para akıtan hükümet bunları araştırmıyor mu?

Oradaki istisnasız her askere çelik yelek giydirilse ölümler biraz olsun azalmaz mı? Neden çelik yelek giydirilmiyor?
Zırhlı araçlar neden yeterli değil? Askerler neden bu araçlarla taşınmıyor?

Neden hala biraz daha sıkı önlem alınmıyor? Daha ne kadar seyirci kalacağız bu cenazelere?

Daha ne kadar?

Pazar günü babalar günü .
Baba kokusuna hasret evlatların, evlat kokusuna hasret babaların içlerinin burkulacağı gün.
Babalar gününüz kutlu olsun.