Babamın katili oldum!

Hafta sonu ana haber bültenlerinde çok trajik bir trafik kazası haberi vardı. Gerçi her trafik kazasının, her kazanın kendine has bir trajedisi olduğu için burada "trajik" sıfatı çok ayırt edici olmadı. Neyse... Kaza Manisa-İstanbul Karayolu'nda meydana geliyor. İçinde 5 kişinin bulunduğu otomobil, yol kenarında park halindeki TIR’ın dorsesine arkadan çarpıyor. Otomobildeki Mümin Şen olay yerinde hayatını kaybederken, 4 kişi de hafif yaralanıyor.

Her ne kadar acı bir haber olsa da artık bu tarz haberleri maalesef kanıksadığımız da bir gerçek. Ancak haberin devamında, kazada hayatını kaybeden Mümin ŞEN'in oğlunun söyledikleri en umursamaz insanın bile gözlerinin dolmasına neden oluyor. Haber şöyle devam ediyor: "Otomobili kullanan Cengiz Şen, 'Babamın katili oldum!' diyerek sinir krizi geçirdi." Adamcağızın kaderine, kaderin ona söylettiklerine, bakar mısınız? "Babamın katili oldum!"

"Ülkemizin en büyük sorunu nedir?" diye sorsak muhtemelen "trafik" cevabı kendine en üst sıralarda yer bulacaktır. Öyle ki en tepedekiler bile "trafik"in sorun olarak en tepelerde yer aldığını belirtiyor. Nitekim bizzat bir konuşmasında Sn Başbakan Türkiye'nin iki büyük sorunu olduğunu belirtmiş ve "Bunlardan biri terör, ikincisi ise maalesef terör kadar konuşulmayan, terör kadar gündemde yer almayan trafik sorunudur. Buna aslına trafik terörü de diyebiliriz." diyerek durumun âdeta altını çizmiştir.

Sn Başbakan'ın iki büyük sorun tespitine katılıyorum. Hemen her akşam onlarca yerel-ulusal kanalda trafik kazaları kendine yer buluyorsa da konuya verdiğimiz önem bundan öteye geçmiyor!

Yasalarımızın, yönetmeliklerimizin öteden beri insanı ikinci plana ittiğini, bununsa insan canına önem vermediğimizden kaynaklandığını düşünüyorum. Özellikle işlenen suçlara verdiğimiz cezaların yetersizliği bu düşüncemi kuvvetlendiriyor. Ancak... Ancak bu gün "ceza" konusunda fazla ısrarcı olamıyorum. En azından bu gün için! Çünkü sözün bittiği yerdeyiz şu an. Öyle bir anki yaşananlar cezaların maksadını ziyadesiyle yerine getirmiş bulunuyor.

Bir insanın kendi canından kanından birinin ölümüne sebebiyet vermesinden ve dahası bunu kendi rızasıyla kabullenmesinden daha büyük bir ceza olabilir mi? Düşünün bir kere, "Babamın katili oldum!" demek, diyebilmek insanı nasıl kahreder? Her ne kadar kazazede şokta olduğu için bu cümleleri kullansa da bu düşünceyi hayatı boyunca aklından çıkaramayacaktır! Demem o ki şiddetli cezalar da işe yaramayabilir... O zaman çözüm ne?

Çözümden evvel sorunu, gerçek sorunu, tespit etmemiz gerekiyor. Hakikaten bizim en büyük sorunumuz ne terör, ne trafik... İşsizlik de değil enflasyon da! Bence bizim en büyük sorunumuz insana değer vermememizdir! Batıyı batı yapan, batının bizden önde olmasını sağlayan ne dini, ne dili... Sadece insana değer vermesidir!

Eğer insan "eşref-i mahluk" ise... Eğer biz bu düstura inanıyorsak... Her şeyden önce yediden yetmişe hepimizin aklına insanın, insan canının, her şeyden üstün olduğu fikrini kazımalıyız. Bunu başardığımız vakit, diğer meseleleri çözmemiz gerektiğine bedenimizin bütün hücreleriyle iman edeceğiz ve kalıtsallaşan sorunlarımıza çözüm önerileri getirebileceğiz. Önerilerimiz belki sorunlarımızı kökünden çözmeyecek ama en azından minimize etme şansını verecektir!