Bacak arasındaki kuyruk

Kuyruğu olmasa poposu açıkta kalacaktı...

Bazen sıcak basıyor kuyruksuz olsam diyordu sonra kuyruğunu seviyordu.. Mazallah kuyruğu olmasa başına neler gelirdi.

Durdu.... düşündü... daldı... iç çekti...

Kulübesi dağılalı tam 7 sene olmuştu. Hiç aklına gelmezdi soğukta üşümediği, sıcakta yanmadığı kulübesinin hiç ummadığı anda kuvvetli bir fırtına ile darmadağan olacağı.

İki yavrusu ile ayazda kalmış hava çok soğuktu ve  üşüyüp, birbirilerine sarılıyorlardı. Kimseye belli etmemeye çalışıyorlardı

Eskiden kulübeleri ve sahipleri var iken bahçeleri kalabalık olur, gelen köpekler onlarla beraber yer içer giderlerdi. Artık sahipsiz köpeklerdiler.

Anne köpek sokağa çıkıp yiyecek aramaya koyulurdu. Lokanta önleri köpek doluydu korkar kaçardı.

Birşeyler yapmanın zamanı gelmiş geçiyordu. Havalar gitgide soğuyordu. Sonunda kulübe buldular ve kiralık dediler anlamıyordu ki kiralık ne demek her ay kulübenin karşılığını verecekti. Çalışmalıydı ve sonunda iş buldu. Artık kulübesine ekmek götürebilecekti, yavrularına biraz da olsa bakabilecekti.

Gel zaman git zaman ilk günler çok ağlamış olsa da çalışmaya alışmıştı. Sonra etraftaki köpekleri tanımaya başladı. Dişi bir köpekti sahipsizdi belki ama onurluydu. Her neye aç olursa olsun gururundan, onurundan, etinden butundan ödün vermiyordu.

O güne kadar sevgi ile büyüyen yüreği artık güvenmemeyi, şüpheyi öğrenmişti. Paranoya derecesine geliyor korkuyor hemen kuyruğunu bacak arasına sokuyordu. Kendince kendini güvenceye alıyordu.

Etrafındaki köpekler sıcak, samimi yaklaşıyordu tam inanacakken kuyruğu aklına geliyor, kaçıyordu.

Çoğunun salyası vardı sahipsiz diye ilk aklına gelen bizim dişi köpeğin apış arası oluyordu. Akıllarında karnını doyurur sonra ruhunu doyururuz düşüncesi vardı.

Oysa dişi köpeğimizin de sevgiye, ilgiye, başının okşanmasına ihtiyacı vardı. Sahibi olsun sahiplensin karşılıklı sevsinler istiyordu. Etrafta kumru gibi dolaşan köpekleri gördüğünde imreniyordu. Herşeyden öte inanmak ve güvenmek istiyordu.

Bunu kimse anlamadı karnı, ruhu ile apışarasını hep karıştırdılar.. Yıllar geçti iki yavrusu için şükretti yüzünü kara çıkarmamışlardı. Dilinden şükürü düşürmedi en ufak isyanda tövbe etti.

Koskoca yedi senede çok şey öğrenmişti. Köpek dünyasını anca öğreniyordu. Öğreniyordu, çünkü daha çokkk şey öğreneceğini biliyordu.

Dişi köpeğin,

Gözleri ağlarken, gülümsedi

Yüreği ağlarken, gülümsedi

Sevdi sandı .. yanıldı.. gülümsedi

Seviliyorum sandı .. yanıldı.. gülümsedi

Ağlamayı unutup, ağlamaya gülmeyi benimsedi..

Ve... Benimsemeye gülümsedi.

Kuyruğunu bacak arasına soktu ve muzip bir şekilde yine gülümsedi.

Dişi köpeğe babası hep burnun dik derdi babasının göremediği ,

Çocukları için herşeyi göze alan kuyruğu dik bir anneydi....

Ve hayat  ona o hayata gülümsedi...