Bademaltı

“Senede Bir Gün” filmini Antalya’da çekselerdi eğer ve Hülya Koçyiğit (Nazlı) ile Kartal Tibet (Emin) görebilselerdi Bademaltı’nı, kesin burada buluşurlardı her yılın aynı günü…

Kocaman bir badem ağacının altında, eski yazlık sinemalardan kalma sandalyeler… Ve masaları da aynı kalitede mükemmel… Radyo, daima TRT’de. Çin Halk Müziği’ni bile orada dinlediğimi söylersem kim inanır ki bana? O kadar büyülü ki; oraya gittiğimde çalan parçayı sanki benim için seçmişler de, ben de hemen akabinde kapıdan girivermişimcesine ruh halimle orantılı. Ya da ben, girer girmez orantılıyorum.

Badem ağacının yanı sıra birçok turunç ağacı da var. Bir ara dallarında domates de yetişen turunç ağaçları. J Evet, öyle güzel yerleştirmişler ki, bir an domatesin ağaçta yetiştiğine ikna bile olabilirsiniz. Ağaçlara asılmış ahşap fenerler ve balkabakları da moral veriyor, tepelerden… 1970’lerin hatta 1960’ların kokusu kalmış orada; ben her gittiğimde bir nefesini tüketiyorum.

El yapımı mezeler var, çeşit çeşit. Hani “iki tek atalım” desen, seni müzikte İlhan İrem karşılayabilir, Ezgi’nin Günlüğü eşlik edebilir sana… Senin ruh halin nasılsa (ilginç ama) aniden müziği etkiler sanki orada… Bir de el yapımı tarçınlı keki vardır ki tek dilim, damağı avutmaya yetmez…

Garip bir yer Bademaltı… Ne yabancısın oraya ne farklısın orada; ne aklına gelir canın sıkıldığında ne içinden çıkarsın canın sıkkınsa…

Hava hafif bulutluysa ve devretmek üzereyse güneş yerini aya; hafif üşümeye başlamışsan ve önünde mezelerinle ve rakınla birlikteysen; telefon etmişse bir dostun sen tam kalkmak üzereyken; sen rakını artık yavaştan almaya başladığın zaman var ya işte, bir kadeh daha söyleyecek olmanın garantisiyle, işte o zaman oturup da o müziğe kendini kaptırmak gibisi yoktur…

Antalya’ya yolunuz düşerse, 70’lerden bir nefes de siz alın içinize…