Sadece İzlesen de Olur...

Odamın penceresinden her gün aynı şeye bakıyorum: Bir masa, yeşil; üst üste koyulmuş yaklaşık 5-6 sandalye, yeşil. Mevsimlerden sonbahar ve masa örtüsü bu mevsimde masanın üzerinde durmak için çaba harcar. Bu görüntüde de aynen öyle. Dışarısı bulutlu ve rüzgârlı. Böyle havalar bana ilkokul zamanlarımı hatırlatıyor. Okul çıkışı, hava aşırı yağmurlu ve karanlığa yakınken öğrenciler daha bir kilitlenirdi sanki birbirine. Aynı çaresizlikle, bir anda eşitlenirdik hepimiz ve birbiriyle küs olanlar bile, ertesi sabah tekrar başlayacak olan soğuk savaşlarına, bir “ara” verirlerdi o karanlıkta…

Akşamüstüne rastlayan son dersler vardı mesela. Ders, yarı karanlıkta işlenirdi ve mevsim kıştı. İşte tam da o derslerin birinde, kesilen elektrik sınıfı ani yalnızlığa karartırken, öğrencilerin yüzlerindeki ürkeklik hala beynimde. 8-9 yaşlarında yaşanılan en büyük atraksiyon elektrik kesilmeleridir. Ve sen, büyüdükçe karanlığa alışırsın…

Kötü havalarda evde oturup, kendine sıcak bir şeylerden yapanlardan olmayı sevemedim hiç. Kötü havanın beynimdeki kodlaması, battaniyeye sarılıp elinde kahveyle dışarıyı seyretmek değil; fırından sıcak bir simit alıp, bürünüp montumun köşesine, elimdeki simidi didiklerken, kulağımda Bon Jovi, Bob Dylan ya da İlhan İrem, sadece yürümek… Sanki rüzgâr bana çarpıp, üzerime zorla vazife olmuş sıkıntılarımı alıp, benden götürecek gibi.

Bugün de böyle bir gündü Antalya’da. Sabahtan gelmişti şehre, akşam. Tüm gün bulutlu ve yağmurluydu. Yağmurun en bastırdığı anda dolmuştan inip Kaleiçi’ne ilerlemek ne kadar akıl karıydı bilmiyorum ama “sonuna” kadar ıslandığıma yemin edebilirim. Arkadaşımla beraber ilerlerken dikkat ettim de; bizden ayrı birkaç ses tonundan başka “Eski Antalya”da sadece yağmurun sesi duyuluyordu. Güzel Kaleiçi’mde bir nehir gibiydi sular ve görüntü şahane…

Şehrimin en sevdiğim yerinde, en sevdiğim havasında… Birini ya da bir şeyi sevmek için, önce havadan sudan sebeplere ihtiyacımız vardır…