Bağışlama Üzerine

Hatalar geçmişin hakikatidir. Bağışlama kötü bir olayı tümüyle unutmak değil,
hatırlamayı istememektir. Kötülüğe kötülükle karşılık vermekten vazgeçmektir.

Hata yapanları niçin bağışlıyoruz? Kendimiz de hata yaptığımızda, bağışlanmayı
istediğimiz için. Kendimizden esirgenmeyeni başkasından esirgemeyişimizde bir güzellik vardır. Anlaşıldığımız için anlamak isteriz.

Peki, bağışlanmaz bir suçu bağışlamak doğru mudur? Her tür suç bağışlanabilir mi?
Örneğin, bir caniyi bağışlamak mümkün müdür? Hayır. Çünkü cana kıyma suçunu işleyen bir zalimi bağışlamak bu suça ortak olmak demektir.

Kimleri daha kolay bağışlarız? Hatalarına karşın sevgimizi yitirmemiş olanları! Sevgimizi hak edenlerin hatalarını kolayca bağışlarız. Sevmekte bir yücelik bulunduğu için bağışlarız.

Peki, başkalarının hatalarını bağışlamakla biz neyi amaçlıyoruz? Kötü insan olmamayı. Hata yapanı hata yapmamaya özendirmeyi. Hata yapanı bağışlamayla mahcup etmeyi.

Hata yapanı bağışladığımızda, hata işleyen pişmanlığın kapısına varır.

Kimi zaman, kötüleri yola getirmek için de bağışlamak isteriz. Çünkü, kötülere kötülük ederek iyi kalamayız. Kötülere kötülük etmek kötüdür. Kötüleri kötülükten kurtaran iyiler kendi iyiliğini artırır. Kötüleri iyi eden iyilerin iyisidir. Kötüleri iyi eden de bağışlama erdemidir, iyileri daha iyi eden de.

Kötüleri bağışlamak iyilerin borcudur. Nefret duymadan kötüleri mahcup etmek iyilerin kudretidir.

Bağışlama, kinsiz erdemin adıdır. Kötülükleri yok etmek için kötülerin hâlinden anlayan erdemin adı!

Kötüleri bağışlarken onlara insancıl yüzümüzü gösteririz. Biz kötüleri bağışladığımızda, onlar da kendi kendilerini yargılarlar. Hata yapanlar kendilerini yargılamaya başladıklarında, kötü olmaktan kurtulurlar. Kötülerin kendilerini yargılamasından pişmanlık doğar. Kötülerin pişmanlığı ise iyileri kötülere sevdirir. Pişmanlık, sevinci; sevinç de yüceliği yaratır. Pişmanlığın güzelleştirdiği kötüler, sevginin yüceliğiyle iyiye dönüşenlerdir.

Kötünün kendi hatasından dolayı kendisini vicdanında mahkûm etmesi, onun insanî hakikate kucak açmasıdır. Bu özür dilemedir: kötülük edeni kötülükten kurtaran hakikat!

İyinin başkasının hatasını kendi gönlünde hoş görmesi, onun bağışlayan hakikate kucak açmasıdır. Bu da bağışlamadır: kötülük göreni kinden kurtaran hakikat!

İki hakikat bir olunca, tüm cehennemler cennet olur.