Bakış Açım ve Kendime Karşı Hissettiklerim - II

Sıkıldım artık kendimden. Kendimi formatlamak istiyorum bazen. Bana yeni bir BEN gerek demiştim amma, “İçimdeki işlemci bayağı yavaş çıktı. Kendimi formatlayamadım hala.” “Benden çok şey geçti artık. Mesela az önce içim bile geçmiş…”

Bunalımlı ruh hallerinin bana yakışmadığını biliyorum. Napayım ki terazinin kefeleri fena şaşıyor bazen. Kendi kendimin psikologluğunu yapıyor ve MORALSİZLİK sendromu yaşadığımın teşhisini koyuyorum. Şaklaban yanımı ortaya çıkarsam iyi gelir belkim. İlaçlardan LEYLA gibiyim, Mecnun’u arasam bari.

Arkanızdan ağlamayacak şeyler için ağlamamayı öğrendiğinizde bana gelin de sohbet edelim.

İYİ DEĞİLİM, KÖTÜYSE HİÇ DEĞİLİM. Öyle olduğum için mi, yoksa bana sık söylendiği için mi bilmem, kendimi NANKÖR ve BENCİL hissediyorum. FAKİR ama GURURLUYUM hep. Varken yok demedim hiç, aksine yokken var dedim. Elimdekilerle yetindim, Yaradan’a şükretmesini de verene teşekkür etmesini de bildim. Tek beklediğim CAN SAĞLIĞI...

 “Beden ve ruhen DENGESİZİM, ama çok şükür ki BEYİNSİZ değilim.” Zihnim açık, ruhum kapalı. Öyle bir durumdayım yani... “O kadar dağılmışım ki toparlanamıyorum bir türlü…”

Gerçek hayat ve gerçekleri… Mücadele ederken çok yordunuz beni. “İÇİMDEKİ ÇOCUK çoktan öldü, bir KOCAKARI oturuyor içimde epeydir.” Bazen umut etmekten yoruluyorum, hayal kurmaya bile üşeniyorum o zaman. Çünkü “Benim gerçeklerim o kadar gerçek ki, düş kurmama bile izin vermiyor.” Bana bu hayatta kabullenmek düşüyor sadece...

Derdimi anlatmam, anlatamam ki kimseye BENİ BİLEN çıksın. Umut ışığım giderek azalıyor, kaderime gülümsemekteyim yine de…

Beni zorla içime kapandırdılar. İçimi sarardı yine umut, eğer olsaydın... Sizlerden tek dileğim bir gün beni anlamanız. Aslına bakarsanız, “Hayallerimden ötede pişmanlık denizinde yüzüyorum habire.”

HAYATLA SENKRONUMUZU TUTTURAMADIK AZİZİM. Hayata küskün olabilirim, kendimle barışığım hiç olmazsa…