Bana yine hasret var.

Bugün dilimde Kayahan'ın meşhur şarkısı var. 'Yine bana hasret ,yine bana hüsran var.Yine bana esmer günler düştü.'

Bu gün sabaha karşı küçük kızımı Amerika'ya yolculadım. Dün de bayram için İstanbul'a gelen büyük kızımı , damadımı ve torunlarımı İzmir'e yolculamıştım.Küçük kızım tam 13 aylık bir hasretten sonra ülkesine geldi. Burada kaldığı bir ay nasıl geçti, hiç anlamadım.

Onlar gitti ve ben eşimle yalnız kaldım. Hoş ben artık yalnızlığa alıştım. Zira küçük kızım tam 17 yıldır yurt dışında yaşıyor. Önceki yazılarımda yurt dışı serüvenimizi uzun uzun anlatmıştım. Beraberce çok küçük yaşında eğitim için gittiğimiz Fransa'yı. yıllar sonra onun Amerika'ya yalnız gidişini bloglarımda yazdım.

O şu anda Amerika'da yaşıyor ve orada çalışıyor. Çocuklarını yurt dışına eğitime göndermek arzusunda olan ailelere soruyorum. Ondan ömür boyu ayrılmaya razımısınız?Zira giden gelmiyor çoğu kere.

Bazı ebeveynler şöyle düşünebilirler. O kadar dünyaya getiriyoruz, büyütüyoruz.okutuyoruz,biraz mürvetini görmeyelim mi?Ahır ömrümüzde yanımızda çocuklarımız, torunlarımızla şen, şatır bir yaşam sürmek hakkımız değil mi? diye sorabilir bazı kişiler.

Aslında onlar mı haklı, yoksa çocuklarını yuvadan uçurtup, yalnız bir yaşam sürmeyi baştan kabul eden bizler mi doğru yaptık. Ben ve eşim en baştan beri sevginin ,sevdiklerinin iyiliği, mutluluğu için ondan vazgeçebilmek olduğunu kabul ettik. Şu anda da fikirlerim değişmiş değil.

Sanırım yavrumdan ayrılmanın ilk gününde biraz duygulandım.nKalkıp eşime ve kendime birer çay koyayım. Şu anda en yakın arkadaşım eşim. Çünkü ikimiz de aynı hisleri yaşıyoruz.