Başlığı Bile Yok... Belki de Mutluluk

"Eğer geceler seni düşündüğüm kadar uzun olsaydı asla sabah olmazdı..."

Belki de gerçek anlamda hayattan ne beklediğimizi bilememek bizi bu kadar düşünceye sevk ediyor...

Karamsarlık beraberinde ümitsizliğide getiriyor... Ümitsizlik ise hayat damarlarımızdan birini tıkıyor ve kesiyor başlıyor akmaya... Sorun o ya da bu değil... Sorun ayrılık, özlem, kavuşma ya da kavuşamama değil, sorun mutlu olmayı bilememe de, sorun mutluluğu kendimize yakıştıramama da...

İlişkilerimizde bile öyle değil mi? Çok severken bile acaba ayrılık ne zaman kapımızı çalıcak diye düşünmezmiyiz? Her şey yolunda giderken hayatımıza giren insana şüphe dolu gözlerle bakıp acabalara boğmazmıyız? Farkında olmadan, istemeden...

Sunulan sevgiye inanmaz hep bir sebep ararız mutluluğumuza sekte vurmak için...

Sonra da yarım kalmış aşklardan bahsederiz... Riyakar sevgilerden... Hata belki de biz de (değil) bizim mutluluğu başkalarına bağlamamızda... Bağlanmamızı sağlayanımızda...

Biz onlar için koca bir sayfa açarken yüreklerimizde... Onların bizi bir cümleye sıağdıramamalarında mutluluğu aramamız...

Mutlumuyum... Seviyormuyum... Seviliyormuyum... Hasret mi çekiyorum... Özlem mi çektiriyorum... Bütün hislerimin karıştığı bir arap saçı gibiyim... Açmaya çalıştıkça saç tellerim gibi kopuyor, hayatımdan hislerim halbu ki kopmasını istemiyorum. Dümdüz bir hayata alışkın değilim... Onca dalgalanmalardan sonra... Bu uzun sessizlik yoruyor beni... Derin sessizliğimle mutlumuyum... Yoksa hırçın dalgalarımla ben bile bilemiyorum artık...

Mutluluk avuçlarım da mı ben farkedemiyorum... Çok uzun zamandır boşluktaydı avuçlarım.... Geldi de korkuyormuyum avuçlarımın arasında hissetmeyi bilemiyorum...

Oysa ki hep geceleri düşünürdüm seni... Gündüz hiç umursamazdım...

Hayatıma kaldığım yerden devam ederdim. Küçük mutluluk oyunlarımla... Oysa geceden kalan düşüncelerim gündüzlerime karışınca bende karıştırıyorum... Kendimi umutsuzca ve ...

Gündüz seni düşünmemeliyim... Ben kendimi gecelere planlamıştım... Gecelerimde olmalıydın... Gündüzlerim bana kalmalıydı... Ben böyle alışmıştım bu mutluluğa...

Gündüzleri bardaklarımı bırakıyordum baş ucuma... Geceleri bıraktıklarımı temizliyor... Kırıklarını yapıştırıyorum gene de manevi bir değeri var diye atmaya kıyamıyorum...

Sen bir tanem... Sen canım... Sen benim gene gecelerimde kal... Sen benim düşüncelerim de kal... Sen mutluluk... Sen gene de sensiz ve ben sensiz ben de mutlu kal...