Bataklık

Dalmıştı gözleri pencereden uzun uzun.Seyrediyordu sokağı, gözlüyordu gelen geçeni.

Kimine imreniyordu, kiminden iğreniyordu. Boyuna eleştiriyordu insanları. Canı sıkılıyordu ve oyalanacak bir şeyler arıyordu. Ama ne sokaktakiler unutturuyordu ona yaşanılanları, ne de bir başkası... Kapalı kapılar ardına saklamıştı kendini hep. Yüreğini kilitlemişti bir sandığa ve zincirlemişti kapağını kapkalın zincirlerle. Kapatmıştı kendini eve sadece düşünüyordu: Sebepsizdi belki bunlar yada yaşanılıp unutulması gerekenlerdi. Kurtarmak istiyordu kendini bu çıkmazdan ama kendini bir kukla gibi hissediyordu; heryerinde ipleri olan ve İpleri elinde tutan Kuklacı nereye yönlendiririse oraya giden basit, akılsız, iradesiz bi kukla... Sıkılıyordu, üzülüyordu durumuna; kurtulmak istiyordu, ama oturup sadece bekliyordu. Çaba sarfetmeden kurtulabilecekmişçesine... Yanılgılar kaplamıştı her yanını; yalan riya, kibir ve delice bir hırs. Sanıyordu ki bunlar götürecekti iyiye, huzura, başarıya ve mutluluğa... Erteliyordu hayatını hep, erteliyordu aşklarını, arkadaşlıklarını... Engel görüyordu onları başarıya ulaşamaması için. Her seferinde farkında olmadan biraz daha bataklığa gömülüyordu. Çırpınırsa biraz daha batacaktı; ta ki bir el, bir dal uzanıp çekip alana kadar onu bataklıktan. Bir el uzanacaktı belki de onu ışığa götüren; şeytanı değil meleğini dinlemeyi öğreten. Başkası için değil kendisi için yaşamaya başlaması gerektiğini söyleyen... Hala gömülü o bataklığa. Ne uzanan bir el var ne de bir dal. Sadece kuru bir ağaç var bataklık kıyısında. Şimdi ona tutunabilmek için çabalıyor; fakat her çabalayışı onu biraz daha batırıyor... Kararlı ama; en azından çabalayarak ölmek istiyor. Belki hırsı onu gittikçe daha da derine batıran, belki de ışık çağırıyor çekiyor onu kendine. Bunların cevabını henüz o da hiç bilmiyor. Gözleri kilitlenmiş sadece kuru dallara, onlara delicesine ulaşmaya çabalıyor ve umut ediyor... Ulaşırsa eğer neler değişeceğini o da çok merak ediyor...