Baymayan bir bayram istemiştim

Bayramı, büyüdüğünü ispatlamaya yönelik amaçlara alet etmemek gerekir. Adı bayram olan bir şeyin amaca hizmet ettiği nerde görülmüş ki zaten? Bayram dediğin bir arada olmalık, eğlenmelik, kutlamalık bir olgudur tamamen.

İster dini olsun, ister ulusal; bayram kutlanır arkadaş. Yalnızlığın bayramla bağdaşması imkansızdır. Yalnız insanın bayramı olmaz. Zira havai fişekler gökte değil, insanın içinde patlar coşkuluyken. Hangi coşkuya tek başınayken kapılabilir ki insan? Ya geçmişini anımsadığı vakit, ya da kendine çoğul bir yaşam kurmuşsa şizofrenik... Evde bir başına oturuyorken, hangi televizyon kanalından medet umacağını bilemezken bayram kutlanabilir mi? Bu yüzdendir çocukluk bayramlarının hafızalara kazınması; çocukken yalnızlığı hissetmediğimizdendir.

Büyüdükçe, için dışın ıssızlaşır aslında. İhtiyar ziyaretinden gına gelen o bayramlara tepki olsun diye ailenden uzak kalmak istersin bayramda. Neye tepki; bayramlara mı ailene mi bilmezsin tabi... Ve sonra yıllarca ruhunu baydığını düşündüğün bayramları nasıl da içselleştirdiğini farkedip, yalnızken bayram kutlanmayacağına ayarsın. Büyüdün ya, bir şey oldun sanarsın.

Annesiz, babasız, harçlıksız, ihtiyarsız bayram olmasın. Güdük kalır. Anlamı olmaz.

Hiç.