Bazen de dostlar kanatır yaraları...

Sevgili dostum, ben sen değilim. Hiçbir zaman sen olmadım ve istesem bile hiçbir zaman da sen olamayacağım. İstiyor muyum? Bunu sorgulamaya gerek bile duymadım, çünkü biliyorum ki, çok istesem bile olamam...

Ben böyleyim demek belki kaçıştır, belki de kabulleniştir. Adını koymanın gerekliliği de düşündürmüyor artık beni. Çok değiştim, çok çaba gösterdim, çok uğraştım kendimle ama artık buna gücüm kalmadı benim. Şimdi, sadece kendimi kabullenmeye çalışmaya yetiyor gücüm. Daha fazlasını bekleme artık benden sevgili dostum, ben de tükendim.

Kendimi hatalarımla sevmeyi öğrenmeye çalışırken, yaşadıklarımın, hatalarımın, anlık ve fevri davranışlarımın sonucunda oluşan yaralarımın kabuk bağlaması için bu kadar çalışırken. Evimde, mabedimde, huzur bulduğum yuvamda bazen kendi kendime konuşup da onarmaya çalışırken kırılmış kalbimi, gerek yok senin de kabuk bağlamaları için bu kadar çaba sarf ettiğim yaralarımı kanatmana.

Ben onların varlığını zaten bir an bile unutmadan yaşıyorum, zaten ben onların acılarını tazeymişçesine çekiyorum. Hatırlatmana gerek yok sevgili dostum, ben zaten hiç unutmadım, unutamadım.