Bazen gitmek isteriz.

Bazen sıkılırız.

Hayatın tüm güzelliklerini görürüz. Ama nedense yine de tıkanırız.

Olduğumuz yerde bulunmak istemeyiz.

Uzaklara bakarız. Oraları merak ederiz.

Gitmek isteriz buralardan.

Karşımızdaki dağı, önümüzdeki Karadeniz’e bakar, uzakları özleriz.

Bulunduğumuz yerler dar gelmeye başlar bize.

Gitmek isteriz.

Ama gidemeyiz.

Bir şeyler bağlar bizi Karadeniz’in o şehrine.

Nedir? diye, sorsanız. Cevap yoktur.

Çünkü bilinmez nedeni. Belli belirsizdir.

Ama hazırlığını da yaparız, her fırsatta çıkmayı düşündüğümüz yolculuğun.

Özgürlüğümüzü özleriz.

Sıkıntılarımızı, gözyaşlarımızı, kırıklıklarımızı birbir toplayıp doldururuz valizimize.

Nedendir bu durum?

Nedendir, unutmak istediklerimizi de alıp götürmek isteyişimizin nedeni ya da nedenleri?

Ya unuttuklarımız?

Silmeyi başarabilmişsek eğer, onlar sonsuza kadar silinmiştir zaten beynimizden. Ya unutamadıysak? Onları ne yapacağız?