Bazen hiçbir şey yapmamak da bir şey yapmaktır; nedense bu seçeneği kullanmayız

Bir dertle sorunla karşılaşınca kurtulmak için illa bir şey yapmalıyız,  sanki Allah kanunu. Oysa yaşanılan hayat göstermiştir ki bazı sorunlar durumun ve şartların sonucu olarak ortaya çıkar, koşullar normale döndüğünde kendiliğinden düzelir.

Dostunuz arkadaşınız bir şeye kızmıştır, haklı değildir ama işte kızmıştır; hemen yanına gidip niye kızdın işte şöyle de böyle de demek yerine hiçbir şey yapmayıp sakinleşmesini beklemek daha doğru.

Böyle bir durumda dostunuz kendisiyle baş başa kalacak, hatasını anlayıp sakinleşecek. Tersinde ise belki tepkisi daha da artacak.

Valla görüyoruz işte tepki göstermenin de sorunları çözdüğü yok. Olayın özelliğine ve durumuna göre “bir şey yapmamayı” tercih edebiliriz. Yani bu da bir yöntem. Çoğu sorunların bu şekilde çözüldüğünü biliyoruz. Özellikle kişiler arası meselelerde.

Bir olay bir durum karşısında bir şey yapmayıp beklemek kolay değil. Hem kendini frenlemek zor hem de etrafın baskısına karşı koymak. “Sen ne biçim adamsın” deyip üzerine gelecekler. Milletimiz malum, saygısız biri caddede sokakta sataştıysa döv kov bir şeyler yap. Sonu tartışma, kavga bela. Oysa aldırmasan belki çekip gidecek.

Bir şey olduğu zaman bir şey yapmak şart sanki… Her sorunun çözümü eylemle olmaz, bazen kalkıp gitmek bazen beklemek gerekir. İyi de bunu nasıl ayıracağız? Bazen mutlaka bir şeyler yapmak durumunda kalırız.

Zamanın ve şartların değişmesiyle kendiliğinden ortadan kalkacağına inandığımız sorunlarda beklemek uygundur. Hatta acili yet dışında kendiliğinden düzelebilecek tüm sorunlarda bir şey yapmama (bekleme) yolunu seçebiliriz.

Ben karşılaştığım onlarca soruna tepkisiz kaldım, bir süre rahatsız etti sonra kendiliğinden ortadan kalktı. Kişiler sizinle uğraşmaktan bıkabilirler de. Fakat bu tepkisizlik yalvarma, boyun eğme şeklinde olmamalı; aldırma ilgilenme.

Bela biri durup dururken bana taktı. Belli tipimi beğenmedi. Ya da farkında olmadan ettiğim bir söz damarına dokundu. Git gel aşağılayan hakaret vari laf vurur. Hiç duymadım, sanki bana söylemiyor. Sonra sataşmaktan vazgeçti gitti.

Hep kişisel sorunlar değil tabii ki… Bazen bir işimiz… Paramız kalmamıştır ama geçicidir. İşte kredi al, şundan iste. Bir süre idare edersin. Bak bu idare etmeyi anlarım. Ben her zaman idare etmeyi kabul etmiyorum, idareli ol lafından nefret ederim.