Bazı yalanlar...

Bazı yalanlar güzel, bazı gerçekler acıymış
Bazı ölümler uzun bütün hayatlar kısaymış..

Herkesin içinde dillendiremediği, medyanın günlerdir hazırlandığı o trajedinin haberini duyduğumdan beri bu şarkı dilimde. Dün akşam tüm kanallarda gösterilen kareler gözlerimde tamamen şuursuz şekilde metroda insanları seyrediyorum, yanımızdan geçip giden arabaları. İnsanların gözlerindeki bekleyiş ifadesini içimi acıtıyor karşı peronda.

Halbuki metronun gelmesini bekliyorlar. Ama günlerdir hastanenin önünde iyi bir haber almak için kanal kanal, site site gezen insanların gözlerindeki o telaşlı bekleyiş kazındı. Galiba artık neyi ya da kimi beklersem bekleyeyim o bakış olacak gözlerimde. Tıpkı kimin çektiğinin bilinmediği Barış'ın hastane yatağında yatan o halini gördüğümden beri.

O resim inançlarımı sorgulamama sebep oldu. Çekim yasasıymış, kuantummuş, ne düşünürsen, neye inanırsan onu kendine çekersinmiş. Belki doğru belki yanlış...

Gerçi bizim doğrularımız ya da yanlışlarımız da değil ama biz gerçekten inanmadık. Barış'ı o soğuk yatakta yalnız bıraktık. Bizlere sarılıp, bizlerle konuştuğu gibi içten değildi dualarımız. Yaşanacak sondan haberi varmış gibi dua etti herkes. Haber kanalları bizi bu trajediye hazırladılar. Son fotoğrafı, son konuştuğu kişi, son gittiği yer…

Son değildi onlar. İnansaydık son olmayacaklardı. Doktoru bile inanarak konuşmadı. Ama yaşandı…

Şimdi o hastane fotoğrafını yayınlayanlara sesleniyorum. Siz bize ne yaşatmak isterseniz isteyin biz onu hep güzel resimleriyle hatırlayacağız. Profesyonelce hazırlanmış o haberlerinizi de unutacağız. Sıcacık gülümsemesi ve sevgi dolu yüreği hepimize örnek olacak.

Ve onu gülümsememizde yaşatacağız.

Ama sizde yardım edin ki o kavşakta başka hayatları söndürmeyelim.

Güzel gözlü, güzel yürekli insan…

Mekanın Cennet olsun.