Ben, paşa gönlüm ve kel kahyası

Dün akşam üç kişiydik sahilde…
Ben... Paşa gönlüm ve onun Kel kahyası…
Kel kahya elinde davul, dizlerini yere vura vura zeybek oynadı... Gelenin geçenin kulağına zurna üfledi… Güzel kızları dansa kaldırdı, yaşlı hanımlara övgüler düzdü... Genç erkeklere dansın önemini anlattı... Yaşlı beylere oyunları anlattı... Ciddiyetten uzak olun dedi... Paşa gönlüm parsa topladı kalabalıktan... Toplanan parsa ile gitti bolca beyaz şarap, şampanya ve güzel uzun bardaklar aldı geldi... Herkese dağıttı... Ben de şu türküyü söyledim;
Aslı yok yaylasında bin beş yüz koyunum var benim..
herkes yesin içsin kendi kesesinden...
Paylaştıkça coştuk… Coştukça paylaştık... Güzellik Paylaşmaktı...

Kel kahya kumları kazıp derince bir çukur açtı... İçine tepeleme odun doldurup ateşe verdi... Ateşin çevresine nerden bulduysa kilimler serdi... Sonra gitti bakkaldan, kasaptan yiyecek içecek aldı geldi… Onları şişlere geçirip ateşte pişirdi... Bir yakamoz yaptı ay, akıllara zarar… Paşa gönlümse sahilde gezinen ne kadar aşık varsa, çift varsa topladı... Davet etti büyük bir İncelikle... Ne bir şey söyledi onlara, ne bi şey istedi onlardan… Farid Farjad kemanla başladı önce... Ben de aldım elime gitarı, Rodrigo’nun gitar konçertosunu çaldım önce... Sonra Makber söyledim... Sonrasında eline kim aldıysa kemanı, gitarı, sazı, zurnayı ve davulu o söyledi... Herkes solo söyledi ama…
Yanındakine söyledi, herkes dinledi... Sonradan gelen çift olmayanlar, sevememişler, sevilmemişler, içi boş kalmışlar ayrı bir halka oluşturdu çevremizde, çepeçevre... Bizden kalabalıktılar... Seyrettiler... Her şeyde olduğu gibi… Ne var, işin büyüsü ne diye sordular, insanların yüzünü görünce... Bu Paylaşılmazdı işte... İki kişilik paylaşımlardı onların bilmediği... Bu paylaşılamıyordu…
Dün akşam üç kişiydik biz sahilde... Ben, paşa gönlüm, kel kahyam… İyi eğlendik…