Ben çocukken

Ben çocukken babam pantolonun arka cebinde daima bir file taşırdı. Birçok aile reisi de öyle yapardı. Bu fileler haftada bir veya 15 günde bir sabunla yıkanırdı ve simsiyah kir akardı. Bir de fileyle beraber küçük bir yumak halinde sicim veya ip taşınırdı. Sanırım arada sırada o da bir işe yarıyordu.

Ben çocukken Ankara Konya otobüsle 6-7 saat alırdı. Otobüs her yolculukta en az bir defa bozulur, en az bir defa da lastik patlardı. Her otobüste şöförden başka mutlaka bir de şöför muavini olurdu. Hem şöför hem de muavin tamirden anlarlardı. Araba bozulduğunda veya lastik patladığında tamiri kendileri yaparlardı. Bu tamirat bazen 15 dakika, bazen bir saat bazen iki saat sürerdi. Yolcuların gıkı çıkmazdı. Araba tamir olupda tekrar hareket ettiğinde yolcuların keyfine diyecek olmazdı. Bir de her nedense, belki trafik yüzünden, belki karşı firmalarla olan rekabet yüzünden belki yolcu alma sebebiyle bazen diğer otobüslerin şöförleriyle kavga çıkardı. Tabi yolcular kendi şöförlerinin tarafını tutardı. Şöförlerde, bıçkın, iri yarı, yahut güçlü kuvvetli olurlardı.

Ben çocukken şöförün yan tarafındaki koltuklara şöför mahalli denirdi. Nedense şöför mahalli kıymetli bir yerdi. “Hem şöför mahalli, hem gidiş dönüş, hem elli kuruş olmaz” lafı o zamanlardan veya daha eskilerden kalmış olsa gerek .

Ben çocukken uçağa tayyare denirdi. Mesela sabah gelenler, “ilk tayyareyle geldim”, derlerdi.

Ben çocukken annem puf böreği yapardı, pazar sabahları. Yağda kızartırdı ama yağ emdirmezdi. Böyle yarım ay şeklinde olurdu, puf diye kabarırdı. Reçelle ve çayla çok güzel olurdu.

Ben çocukken annem un helvası yapardı, palize yapardı, patates köftesi yapardı, halep dolması yapardı, arabaşı yapardı. Siz arabaşı nedir bilirmisiniz? Başka bir yazıda anlatırım size.

Ben çocukken mor binlikler vardı. Bu mor binliklerin yüzünü görmüş olanlar çok azdı. Güzel bir bangonottu. Ağır paraydı, asil paraydı.

İşte size ordan burdan biraz nostalji yaptım. Sürçü lisan ettiysem affola.