Ben hep gitmeyi düşünürüm

Hep aynı yerde olmak insanın bedeninin, zihninin ve nihayet ruhunun bir yere demirlenmesinin en kolay yoludur. Kendisini her kimse o sanmasının, ne yapabileceğini bilmeden ve öğrenmeden...

Göçmen kuşlar gibi olmak, soğuk demeden, sıcak demeden gitmek, sadece gitmek. Hiçkimseye takılmadan geçmek her bir yaşamın üzerinden, söz vermeden, beklemeden, kimse fark etmeden... Bir kuş gibi yere konmak sessizce, toprakta yürümek, bir ağacın dallarını, yapraklarını hissetmek ve sonra gökyüzüne doğru kanat çırpmak, bir önceki anı, toprağı, ağacı, yaprakları özlemeden...

Hep bunu istediğimi fark ediyorum. Ezelden beri. Bir şeyi, bir insanı en çok severken bile, en çok sevdiğim yerdeyken bile. İçimdeki o durmayan ses ve o sese kulak veremeyecek kadar meşgul olmadan, o sesi duyamayacak kadar sağır olmadan gitmek...

Kalmaksa gidemeyecek kadar yoğun olmamalı, güçlü olmamalı. Özgürlüğün tadı hep damağımda kalmalı, ille de kalacaksam...

Yorulmadan, ağırlaşmadan, zincirlenmeden kalmak istediğim. Bir gün gitme zamanı geldiğinde o an geldiğinde hazır olmak...

Öbür türlü kaybolurum, kalırsam bir yerde hiç gitmeksizin...

Bu yüzden ben hep gitmeyi düşünürüm..