Ben

YENİ BEN, YİNE BEN

Elveda derken içimdeki bana, anlamamıştım benden kopanın ben olduğunu, birde gidenin yalnızca gidiş bileti aldığını. Ömrümün ilkbaharındaydım. Belki de hala sonbaharında değilim.

Yine hava soğuktu ve ben boğuluyordum sıcağı sevmesem bile. Ve hep o ısıtmıştı yalnızlığın nefesinin vurduğu üşüyen ensemi.

Gitme! diyemedim yine diğer gidişler gibi. Ne zaman döneceksin de. Belki de son, son defa el salladıktan sonra önüme eğdiğim kafamdı. Belki de ayrılık kararında boğazımda düğümlenen kelimeler. Gidiyordu. Benimse tek yapabileceğim ardından duyacağım hasretin yüreğimde bırakacağı buruk tadı beklemek, gidenin yerine yeni beni aramaktı.

Ya sonuncusuysa bu, kesin olan tek şey ilk olmadığı. Hissetmek istemediğim tek tat gözyaşlarımdaki tuz. Kafiyeli şiirler, karmaşık yazılar yazmak istiyorum; beni bulmak bende, benden kopan ben yerine ama nafile.

Sıkıştırılmış sevdalara teslim etmişken kendimi içi boş ayrılıkları ezip geçmem gerekiyor artık. Bense hala yarım kalmış kavuşmalar için yaşıyorum.

Yeni hicranlar yaşatmaktansa yüreğime, ölmeliydim belki. Belki de yeniden doğmalıydım topraktaki tohumla birlikte. Yalnızlığı bir ben bilirim, bir de ben bileceğim diğer gitmelerde.

Ben hep ıslak ayrılıklar yaşadım; ya göz yaşlarımla ya da sağnak yağmurlarla. Ve sessiz kavuşmalar. Mesela hiç yağmur olamadım o ayrılık sahnesinde. Belki de ruhun bedenden çıktığı o gizemli anın merakındandır, yaşamayı çok sevmeyişim. Gidenin ben olduğu tek an olabileceğini düşündüğüm için de olabilir.

Artık giden ben olmalıyım, terkedilen değil. Birisi beni bulmalı ben aramamalıyım. Başka bir bende hayat bulmalıyım gözlerimi açtığımda ve istediğim zaman terk etmeliyim gözlerini yummadan beden. Dönebilirim! diyebilmeliyim ne zaman döneceksin yerine. Ya da asla dönmeyeceğim derken bir an olsun üzülmemeliyim.

Sıcak toprak kokusu baharı anımsatmalı artık ölüm ve gidiştense. Öpücükler bile haz vermeli veda etmek yerine.

Soğuğu daha bir hissetmeliyim içimde, üşümeliyim artık. Parmağımla silivermeliyim terkettiğim benin ayrılırken döktüğü yaşları. Veda busesiyle tanışmalıyım bırakabileceğim. Ardımdan ağlayanları izlemenin mutluluğunu yaşamalıyım belki de.

Ben de çiçekleri soldurmalıyım mesela, yeşertmek yerine. Bekleyenleri daha çok bekletmeli, üzülenleri daha çok üzmeliyim. Artık giden ben olmalıyım bekleyen bendense. Bencil duyguların keyfine varmalıyım. Gülmeye çalışmanın verdiği ızdırabı gülmenin keyfiyle kapatmalıyım. Soğuk kış günlerinde buğulanan camlara beni beklerken yazdığım hasret dolu kelimeler yerine altmışikiden tavşan yapabilmeliyim.

Ve gitti sonunda. Beni bensiz, benliksiz ve yapayalnız bırakarak. Yeni beni, yine benim bulmak zorunda olduğumu haykırarak.

Özgür ÖZDEMİR 12-01-2004