Beni unutma...

Yalnız geçmiyor bu hayat, bu günler, bu düşler... İki kişilik kuruyor insan, yaşayacaklarını.

Oysa ömür boyu mutlu yaşadılar diye bir şey olmadığını, mutluluğun anlardan ibaret olduğunu anlatıyorum ben. Kısacık zaman dilimleri yaşanan mutluluklar. Toplamı mutlu hayat ediyor, aradaki acıları es geçersen.

Hayvanın sürü içinde yer almak istemesiyle, insanın toplum içinde yer almak istemesi aynı neredeyse.

Yalnız olmayı değil, kendi cinsinden canlılarla, kendini anlayabilecek ve anlatabileceği insanlarla birlikte olmak istiyor. Anlaşılmak ve anlatmak...

Ne önemli ve ne kadar nadir bulunan bir eylem. İkisini birlikte bulduğunuz insanı da kaybetmek istemiyorsunuz doğal olarak. Evet, bencilce bir duygu. Kim anlayacak beni, kime anlatıp mutlu olabileceğim bundan sonra.

Yalnız insan, bataklığa düşmüş gibidir. En kolay kandırılabilecek olanlardır. Yakın gördüğü her dala sarılır, zararlı otlara, bir yılana, bir cılız yosuna.

Yalnızlık Allah'a mahsus diyerek çiftler yaratmaya çalışmış eskiler.

Çevresinde sevenleri bulunan bir insan, ne zengindir. Kiloya vurun isterseniz mutluluğu. Her biri yüz kilo çeker, en sınır değer. Acılarda öyle... Ama tüccar gibi kar etmek ister insanoğlu hayattan.

Yalnız olmak, yalnız kalmak, yalnız bırakılmak.

Bazıları ben severim yalnızlığı dese de tümden yalnızlığı kimse istemez...

Benim derdim yalnız bırakılmaya ilişkin. Terk edilmek istemiyorum. Hem de doğanın kanunu tarafından, kader veya her neyse. Sevdiklerimin elimden alınması, bir çocuğun eline güzel bir oyuncak verip sonra, daha tadına doyamadan elinden alınması kadar haksız geliyor.

Aç bir insanın elindeki ekmeği almak gibi. Uzun süredir beklenen bir terfinin, akşamında elinden geri alınması gibi.

Bayram sabahı, ilk defa giyilen ayakkabıların, çalınıvermesi gibi...

Sevmeyeyim o zaman, kaybettiğimde acı çekmem diye düşünüyorum, beceremiyorum, sevmeden yapamıyorum. Eskiden beri sevmeyi öğretmişler, dışına çıkamıyorum. Ne kadar çok insanı seversem o kadar hayata tutunmuş, o kadar güçlü ve mutlu hissediyorum kendimi.

Hayatın güzelliği sevmekte, terk etmeyin sevdiklerinizi, bırakmayın naçar...

Özellikle yaşlılarınızı kanatlarınızın altına alın.Hatırlayın, onlar da sizi sevmişler ve korumuşlardı.Hele annelerimiz , her yaşta acımızı yüreklerinde hissederler...biz onların hep küçücük yavruları kalırız ne kadar büyüsekte..

Yaşanacak o kadar çok şey var ki hayatın sunduğu, acılar, tatlı anlar... tabii ki sevmenin verdiği tartışılmaz heyecanlar...aaa bir de evcil hayvanlarımız var ruhumuzu şenlendiren, onları da unutmayalım.

Sevmek, sevilmek.... Unutmamak, unutulmamak...