Beni benden başka kimse anlamıyor.

Hayatta en zor şey insanlara kendini anlatmak galiba , kendini ifade etmek, aklının köşesinden bile geçmediğin bir şeyi, karşındaki insana düşünmediğini söyleyerek ikna edebilmek.

Kızıyorum kendime bazen “sanane” diyorum “ne düşünürse düşünsünler, sen doğru bildiğini yapıyorsun, boşu boşuna niye yırtıyorsun kendini, ikna etmeye ne çalışıyorsun” diyorum. Ama olmuyor her defasında da ikna etmeye çalışıyorum. “Ben öyle düşünmedim, ben senin hakkında öyle bir şey düşünmedim” diyorum.

Hala anlamıyorlar beni. İmam her defasında bildiğini okuyor.

Sinirleniyorum, elim ayağım titremeye başlıyor, hakim olamıyorum sinirlerime, bu seferde haksız duruma düşüyorum.

Kime derdimi anlatsam acaba, başkalarına anlatsam anlar mı beni , içimi döksem, ama o da anlamayacak, ben ne kadar anlatsam, hepinizde hata var diyecek, bilemeyecek içimdeki iyiniyeti, yine sinirleneceğim.

“Boşver” diyorum, beni benden başka kimse anlamayacak. Deniz kenarına gidiyorum tek başıma, elime birkaç çakıl taşı alıp denize atıyorum. Sinirimi onlardan çıkarıyorum. Bir taraftan da “ben öyle düşünmedim” diye bağırıyorum kendi kendime, bu seferde deli olduğumu düşünüyorlar.

Keşke kelebek olsaydım diyorum, kanatlarım rengarenk, upuzun olsaydı, kendi başıma, o çiçekten, bu çiçeğe konup onlarla konuşsaydım. Kendimi çiçeklere anlatsaydım, onlarda beni dinleselerdi, hiç konuşmadan. Ömrüm bir gün de olsa değerdi.

Ama artık vazgeçtim. Haklıda olsam, haksızda ikna etmiyorum kimseyi. Benim hakkımda ne düşündükleri umrum da değil. Niye mi? Ben ikna edemiyorum diye üzülüyorum, sıkıyorum kendimi. Ne kadar uğraşırsan uğraş sonuç hep aynı. Karşımdaki insanları seviyorum, onların üzülmesini istemiyorum. Ben üzülüyorum onlar üzülmesin, bak yine iyi niyetli davranıyorum.