Yarın ölecekmişim gibi sevin beni.

Yarına çıkacağımızı Allah bilir. Kim bilir belki yarın, belki de daha yakın bir zamanda ben öleceğim. Bu dünyadan kaybolup gideceğim. Şimdi bunu annem okusa ne kadar kızar bana, küçükken çok söylerdim ben ölsem ne yaparsın diye, “ağzından yel alsın” derdi.

Ağzımdan yel almasa ve ben yarın ölsem, yakın çevrem hüngür hüngür ağlar, yıkılır bunu biliyorum. Sağda solda beni tanımaya çalışanlar olur. “Şunun oğlu nasıl tanımadın” diye, tanıyınca da -aaa tanıdım gencecikti diyenler, Allah rahmet eylesin diyenler... Pek sanmıyorum ama, ne yapayım ölürse ölsün diyenler de.

Sonra keşkeler başlar, keşke kırmasaydım, keşke yapsaydım dediğini, keşke istediği olsaydı diye. Ama ne fayda giden gitmiştir bir kere. Telafisi olmayan bir şekilde gitmiştir hem de. Bir daha dönmemek üzere. Kırdığın kalbi tekrar düzeltebilir misin? Hayır, sadece keşkeleri konuşur durursun.

Her zaman da giden gittikten sonra iyi tarafları konuşulur. Yaptığı iyilikler, icraatlar… Dünyadayken bütün kötülüklerinden bahsedilir, ölünce “keşke olsaydı da beni kırsaydı” deriz ama nafile.

Ben ne yaparım, kırdığım kalplerden, üzdüğüm insanlardan özür dileyebilir miyim? Öbür dünyaya kalır artık özürlerim. Affedilebilirsem tabi.

Milliyet Blog’ da ne olur acaba, blog ana sayfasında siyah bir kurdele olur, yanında da Milliyet Blog yazarlarımızdan Daktilocu vefat etmiştir yazar, sonra yorumlar bölümünde bir sürü yorum yapılır hakkımda. Allah rahmet eylesin.

Aman ha yarın ölürüm filan da “öleceğini biliyordu” diye yorumlar yapmayın.Valla bilmiyorum. :

Bunları aslında kendim ve benim gibiler için yazıyorum. Yapım itibariyle çok sinirliyim, her defasında sinirlerime hakim olacağım diyorum ama maalesef olamıyorum, karşımdaki insanları kırıyorum. Sonra da üzülüyorum.

Belki işe yarar,

Her zaman karşınızdaki insana yarın gidecekmiş gibi davranın, beni de yarın gidecekmişim gibi sevin.

Allah herkesin gönlüne göre yaşam versin.

Saygılar.