Benim İstanbul!

Bursa'nın Davud Kadı Mahallesi'nde oturuyoruz. Ben orta birinci sınıftayım. Orta okul birinci sınıfta ikinci yılım. Sivas Selçuk Orta Okulu'ndan devamsızlık nedeniyle atılmıştım. Bir yıl tatilden sonra tekrar Orta Okula gitmek Bursa'da nasip oldu. Bursa Erkek Lise'sine gidiyorum. Yıl ? 1965 mi?

Davud Kadı' daki evin balkonundan Bursa Ovası'ni seyrederken, tepelerin arkasında deniz, denizin arkasında da İstanbul'un olduğunu söylerlerdi.

Denizi anlatırlardı:

Bir su ki görme...

Bu ucundan baktığında öbür ucunu görmüyorsun...

İnsanlar vapurlarla öteki ucuna saatlerce seyahatten sonra gidiyorlar!...

Bizim kafamızda Hafik Gölü var. Değirmenin önünden akan Kızılırmak var. Mismil Irmağın suyunu biliriz. Bir ucundan baktığında öbür ucu gözükmeyen bir suyu hayal bile edemeyiz.

İstanbul' dan halamlar geldiler. Onlar İstanbul' a giderken babam, hadi, dedi. Biz de gidiyoruz. Babam ve ben. Ayağımda ki lastik terlikleri bile yenilemeden atladık otobüse, doğru Yalova denilen bir şehre geldik.

İşte orada deryayı gördüm! Masmavi... Ucu yok... Bucağı yok... Kenarında beyaz kazlara benzeyen vapurlar, nazlı nazlı dururlar...

Bindik vapura. Vapurun hemen girişinde, dışarıda oturdum. Tam vapurun burnunun gerisine. Vapur suları yararak gidiyor. Ben vapurun geriye attığı deniz suyuyla yıkanarak İstanbul' a gidiyorum. Babam gidip gelip bana bakıyor. Gülüyor. Yapma, ıslanma demiyor. Herhal, o da benim bu kadar suyu ilk defa görüp, bu kadar onunla içli dışlı olmamdan hoşlanmış olsa gerek!

Kaz misali vapurlar çoğaldı. "Buu.. Buu..." diye birbirleriyle konuşuyorlar. Bizim vapur ağırlasti, yanlarından köpükler çıkarıyor.

"İstanbul'a geldik..." dediler.