Beşiktaş'ım, artık ben de Beşiktaş'lıyım!

Yaşanmış ve yaşanacak ne varsa insanoğlunun bu olguyu, mutluluğu ve üzüntüleri ile tamamlayacaktır. Esas olan bulunduğunuz , anın her salisesinden keyf almak ve bunu çevre ile paylaşmak olduğuna inanlardanım.

Oğlum, fanatik bir Beşiktaşlı, takımın şampiyonluk kutlamalarına hazırlanıp giderken, lütfen bende geleyim, dedim. Nedenmi çünkü Beşiktaş marşları çaldığında, gerçekten çok duygulandım, bende koyu bir BJK li olmaya karar verdim.

Ama oğlumdan gelen yanıt, aman çok kalabık olur, senin ne işin var, sen TV den seyret. Benim durmam mümkün değil , onun çıkışından sonra belli bir zaman aralığını kollayarak, evdeki takım formalarından birini giyip, ver elini Beşiktaş dedim.

Kazanın önüne geldiğimde bir insan seli idi. Düşündüm, aman oğlum beni nerden görecek diye.

Birden kendimi kaptırdım, bende onlarla birlikte başladım bağırıp, çağırmaya öylesine mutlu oldumki elime biri bir bayrak verdi başladım, onuda sallamaya. Neyseki statdaki konserede gidip, keyifli bir günüde geçirdim, oh dedim ve eve geldim. Tabiki oğlumdan önce. Hemen TV yi açtım. Uslu çocuklar gibi TV seyretmeye başladım. Ama biraz sesim kısılmıştı.

Bununasıl anlatırım diye düşündüğümde, soğuk su içtim, ondandır geçer diyecektim.

Bir süre sonra oğlum geldi. Ne yaptın diye sorunca, hiç gördüğün gibi cevabını verdim , vermesine ama ses yok gitmiş, bağırmaktan. Döndü yanıma gelip, gel sana kutlamalarda çektiğim resimleri göstereyim dedi. Bende hemen aman göster, merak ediyorum diyerek, sanki hiç bir şeyden haberim yokmuş gibi , oturduk bilgisayarın başına, resimler başladı tek tek ekrana gelmeye.

Oğlum soruyor, anne bu bayan kim, aynen cevap, oğlum bu bayan biraz bana benziyor. İnsan oğlu çitf olurmuş bahanesiyle, kaçmaya çalıştım ama, oğlum o kalabalıkta tesadüfen beni görüp, her kareyi ölümsüzleştirmiş. İyiki gitmişim dedim içimden, çünkü her kareden , zevk almıştım.