Bir ankisiyetenin günlüğünden

İster miydim ben böyle olmasını? Omuzlarıma tek başıma yüklenen günahların esiri yaşıyorum. Ne olduğunu anlayamadığım yaşamımda, şaşkınlığımla kayboluyorum adeta.

Farkında olmadan oynadığım ya da bana sorulmadan üstüme yapıştırılmış rollerim...ağır geliyor artık bana. Haketmediğim sözleri tokat gibi yiyorum yüzüme ard arda ve bitmek bilmeyen bir karmaşa var hayatımda. Yorulmuş ruhumu ve bedenimi bu fırtınanın dışına itmek istiyorum kalan tüm gücümle, bir çırpıda. Ama biliyorum ki, fırtına ben içinden çıksam da dinmeyecek dünyamda. Ardımda kalanlar kapılacak ansızın bir kasırgaya.

Gözlerim yorgun, yüzüm yorgun, ruhum çok yorgun. Bazen dalıp gidiyorum uzaklara, kendime bir an olsun geldiğimde derin derin iç çektiğimi farkediyorum. Bu acıyı tek başıma çekmeliyim belki de.

Gelmişim bu dünyaya, omuzlarımda ağır yükler var taşıyamadığım. Çalışamadığım bu sınavı da kaybediyorum. Çok yorgunum. Şimdi düştüm ve kalkamıyorum. Bir de nefessiz kalmak istemiyorum.

Aldığım ilaçlarımın etkisiyle, ruhum sanki bedenime sığmıyor artık çırpınıyor, isyan ediyor. Dayanamıyor bu acıya. İşte bundan halsizliğim, bana yetmiyor artık nefesim. Bir rüyada gibiyim, normalmişim gibi verilmiş görevlerim. Aynanın tozunu alırken elime tutuşturulmuş bir bez ile, baygın gözlerime takılıyor gözlerim. Çömeliyorum dizlerimin üstüne ve ne düşündüğümü hatırlamadan öylece duruyorum.

Yaralarım çok ağır, onları açmak istemiyorum. En sıkışık durumlarımda anında ilaca sarılmam, aniden ölümün karanlığının soğukluğunu hissettiriyor tenimde. Korkuyorum herşeyden. Yaşamaktan, ölmekten, bu kabustan uyanmaya bile korkuyorum. Yaşamındaki yardımcımın o kuvvetli sesinin bile artık beni ayakta tutamıyacak kadar cılız olduğunu hissediyorum artık. Sanki kayıyor ellerimden yavaş yavaş yaşamım. Çok korkuyorum...