Bir demet hüzün (5)

Sevil ailesini çok özlemiştir. Bunu İlhan'la paylaşır. İlhan ben kızımla seni Ankara'ya göndereyim, ben izin alamam işe yeni girdim demiş. İzmir'e gelmişler, üçüne de yeni kıyafetler almışlar. İlhan onları Ankara otobüsüne bindirip yolcu etmiş ve Ayvalı'ğa dönmüş. Ertesi sabah işe gitmiş. İş arkadaşı gözünün önünde elektrik direğinin tepesinde akıma kapılmış ve ölmüş. İlhan arkadaşının ölümünün şokuyla ve sevdiklerinin uzakta olmasının da etkisiyle çok hüzünlenmiş. Arkadaşlarıyla buluşmuş, dertleşmişler sonra da evlerine gitmek üzere dağılmışlar.

İlhan motosikletine binmiş. Tam anayola çıkacağı sırada ilerden gelen kamyonun farlarını görmüş. Durmak için çok geçmiş artık ve ileriye doğru sürmüş motosikletini. Kamyon ona çarpmadan karşıya geçmiş. Kurtarmıştır ama sola döndüğü an kamyonla çok az da olsa sürtünmüşler. Motosiklet bir yana savrulmuş. İlhan bir yana savrulmuş. Kamyoncu olayın farkına varıp durduğunda İlhan çoktan ölmüş. Ambülans gelmiş İlhan'ın cenazesini hastaneye götürmüş. Ailesi gelmiş İlhan'ın cesedini ve kanlı giysilerini alıp eve götürmüşler.

Kamyoncu başını ellerinin arasına alıp ağlıyormuş katil oldum diye. İlhan'ın babası benim oğlum öldü, senin hapiste yatman oğlumu geri getirmez, yavruların babasız kalmasın demiş kamyoncudan şikayetci olmamış. Sevil'i çağırmışlar Ankara'dan. Sevil babasıyla gelmiş. Ölüm haberini alınca düşüp bayılmış. Yatmış bir köşede hiç kalkmadan. Aradan beş gün geçmiş. Sevil'in babası artık gidelim demiş, ama Sevil gitmek istememiş. En azından yedisi okunsun öyle gidelim demiş. Sevil en azından bir kaç gündaha İlhan'ın acısını onun ailesiyle paylaşmak doyasıya ağlamak istermiş.

Babası Nuh demiş Peygamber dememiş. Hep yalvarmak Sevil'e düşermiş. Yedinci gün olmuş. Mevlüt okumak için insanlar toplandığı anda kolundan sürükleye sürükleye Sevil'i götürmüş.

Artık İlhan yokmuş... Sevil yokmuş... Cemre yokmuş.. Doyamadıkları sevdaları da yokmuş... Sonsuzlukta buluşmaları dileğimle.. Bu olay gerçekten yaşanmıştır