Bir fincan kahve bize neler anlatırmış meğer?

Osmanlıdan günümüze, hayatımıza ve dilimize yerleşmiş bir çok şey vardır. Kimimiz bunun tarihsel gelişimini ya da hangi olaydan dolayı meydana geldiğini bilmeyiz ama uygularız, yaparız kullanırız.

Bu şeyler hakkında zaman zaman kulaktan dolma sözler ile bilgi sahibi oluruz. Kaynağının gerçekliğini bilmeden. Ben de Tübiktak ın internet sayfasında rastladığım bir bilgiyi sizlerle paylaşmak istedim.

Bizler Türk toplumu olarak kahveyi seven, hatta bir fincan kahvenin Kırk yıl hatırını sayacak kadar değer veren insanlarız. (Bu değiminde bir hikayesi varmış )

Kahveyi de tek başına içmeyiz çoğu zaman, ya yanında küçük bir çikolata, ya lokum, ya da bir bardak su vardır.

Kahvenin yanında yukarıda şaydığım lokum ve çikolata olmasa da su vazgeçilmez bir unsurdur. Hatta susuz getirelen kahvenin gözümüzdeki eksikliği hemen fark edilir.

Bu eksiklik ben dahil birçok kişide gelenekmiş kültürel bir öge gibi görünsede işin aslı başka imiş aslında;

Meğer Osmanlıda eve misafir geldiğinde kahve ile birlikte su getirilirmiş ki gelen misafir aç mıdır, yoksa tok mudur bilinsin... Misafir önce kahveyi alırsa karnının tok olduğunu, suyu alırsa da aç olduğunu anlatmak istermiş. Bu küçük mesajlaşma sonunda suyu alan misafire sofralar donatılır özel itimam gösterilirmiş. Bu şekilde taraflar ince bir nezaket ile anlaşırmış.

Misafir açsa karnının doymuş olmasından, ev sahibi de misafirini en iyi şekilde ağırlamaktan hoşnut olurmuş.

Bu gibi ince düşüncelerle bezenmiş daha nice geleneklerimiz vardır yaşamımıza giren. Bizi biz yapan geleneklerimizin unutulmaması, hoşgörü ve nezaketin nesiller boyu sürmesi dileği ile...