Bir fotoğraf...

Yıllar sonra bir defterin arasından çıkan eski bir fotoğraf...Oysaki çoktan unutmuşum orada unuttuğumu. Ne çok aramıştım zamanında yana yakıla. Ağladığım bir gecenin gizli tanığıydı. Annem görmesin, üzülmesin diye girmişti o defterin arasına. Annem üzülürdü, çünkü bilmezdi gecenin beni eski günlerde dolaştırdığını, ağlattığını. Yine karanlığın çarşafını kapatıp kendi halime dalmıştım o gece. Herkesin kimseye sezdirmediği acıları vardır. İşte o gizin altındaki boşluk, geceleri gelir bana. Andırır, ağlatır, düşündürür,özletir. Öyle ki gözyaşı bitti, özlemden burnunun direği sızladı sanırsın. Sanki sabah kalkamayacak kadar ağırsın. Ama gün doğar, yaşlar kurur herkes gibi kaldığın yerden yol alırsın. İşte öyle bir günün sabahı saklandığı yerde senelerce saklı kalan bir fotoğraf, birgün çıkar gelir de o anı gün gibi açık seçik çıkarır karşına. Meğer büyüdükçe,yaş aldıkça daha ağır gelirmiş. Öyle ya unutmuşum, insan görmedikçe daha çok özlerdi değil mi?

Gülümsemelerimizin acısız olduğu günlerdi. Özlemlerimiz gelmesi, görülmesi, tekrar kavuşulması mümkün olan insanlaraydı. Zordu her şey. Hayatımız mükemmel değildi belki. Ama bir fotoğraf karesini dolduran kocaman gülüşlerimiz vardı. "Babam kahveden gelmişş!" derdi çın çın bir ses. Bir kuş yüreği gibi kafesinden fırlar hop! konar kucağına sarılır sarılır doyamaz olurdum. Beklerken uyuyakalmalar üzerdi o zaman beni. "Ama gelmiş işte neden uyandırmamış beni" der sitem ederdim. Anneme gülünç gelirdi tabi. "Uyandın ya işte burda yanında niye üzülüyorsun."  Ama bilmezsiniz işte bir kız çocuğu için baba nedir, anlamı yüreğin hangi şekline sığar, görmeyince içi nasıl körelir, umutsuzlaşır.

  Bir fotoğraf... Üzerine baba kokusu sinmiş. Yine kolunu bileğinden bükerek poz vermiş ben, sol tarafımda babam-her zaman orda zaten-, üzerimde en sevdiğim kırmızı elbisem, gözlerim çocuk, yüreğim çocuk... Hep öyle kal babacığım. Çocuk günlerimin kahramanı, hiç gitmemiş gibi, her zaman yanımdaymış gibi, hep o fotoğraftaki gibi...