Bir gelsen...

Bir gün yolunu düşürsen de

Sevdam, evime bir gelsen!

Sesinin o bulutsu tınısıyda çınlasa,

Şarkılar, türkülerle şenlense,

Evimin şu öksüz sensizliği...

Kadın eli(n) değse evime, sevdam

Görenler, "hiç bekâr evi gibi değil" deseler de!

Tiryaki çay sarısı bardaklarım

Işığınla temizlenip parlasa,

Varlığınla nasıl parladıysa paslı yüreğim de

İşte öyle!

Canlansa kitaplığım terkedip ahşap yorgunluğunu,

Sıyrılsalar kitaplarım,

o yarı italik mahzunluğundan,

Önce şiirlerle, dizeler

Dökülseler birer birer, odalara, koridorlara

Okul bahçesini dolduran çığırtkan çocuk heyecanlarıyla

Koşsalar doğruca sana,

Uzun bir yaz tatili sonrası

Öğretmenini gören çocuk telâşlarıyla...

Müzikçalarım da canlansa,

Bozup mor ötesi, dijital sessizliğini

En içli ve duygulu parçalarla

Yağdırsa en bereketli melodik yağmurları

Sesinin o bulutsu tınısına, kardeşcesine

Ve çiçeklerim

Sıyrılarak o fotosentezli yalnızlıklarından

Mavisi, yeşili, sarısı, kırmızısıyla

Selâmlasalar o gökkuşağı bezeli güzelliğini

Bu yağmurlar sonrası...

İki cemre arası,

Sevda ile umut arası,

Yitirme kaygısıyla güven arası,

İki satır, dört dize ve iki yürek arası,

Nasıl salına, salına akıyorsa bir nehir

İki dağın arası...

İşte öyle aksın varlığın da, evimde sevdam

Bir günlüğüne de olsa, evim yuvam olsa,

Yokluğunla çok yakın varlığın arası...

İ.Ersin KABAOĞLU,

14 Şubat 2010, Ankara

Blognot : Bu şiirimin temasına bu kadar uygun düşen bir yazıyı, saygıdeğer Milliyet yazarı Sn. Metin Münir'in ("Yalnız yaşayan bir adamın evine" başlıklı 29.01.2011 tarihli yazısında) kaleminden okumak bana büyük bir keyif ve onur verdi. Paylaşmak isterim. http://ekonomi.milliyet.com.tr/yalniz-yasayan-bir-adaminevine/ekonomi/ekonomiyazardetay/29.01.2011/1345578/default.htm