Odamın duvarından keder hiç inmedi

Ben ışığa, ben sıcaklığa hasret kalırsam
Lekesiz bir aşkla yalnızlığın pası çıkar sanırdım!..
Gecenin gözlerinde ayrılığı ezberlersem
Vuslatın yolunda ölüm durmaz bilirdim!..

Acısı köreltilmiş bir yalnızlığa,
Öznesiz bir dost bulursam
Ölüm bana hiç uğramaz sanırdım!..
Kağıttan bir insan gibi yakaya takılırsam
Ve tertemiz bir sevdayla yüreklere taşınırsam
Gönül telimde hiç rüzgar esmez sanırdım!..

Uykumun koyu karanlığında,
Rüyamda,
Elim eline değerse
Bu ıssız yürekte yolculuk hiç bitmez sanırdım!..
Kasırga öncesi şimşek çakarsa
Ve bardaktan boşanırcasına gözümden yaş akarsa
Aşk yeniden doğar sanırdım!..

Düşlenenler olmadı,
Aşk yeniden doğmadı,
Odamın duvarından keder hiç inmedi,
Alacakaranlık sevgilerle
Karnım hiç mi hiç doymadı...

Tutsaklığın uzak kıyısında
Yaşamın en aç çocuğuyum şimdi!..

5 Mart 2010 /ANKARA
Rukiye Çelik