Bir göz aşinalığı var aramızda...

Bazen düşünüyorum da; “ Tanrının talihli kullarından biri olduğumu” kabul ediyorum. “ Yamacına sonradan teleferik de yerleştirilen bir dağı… Yaz aylarında kuruyan ama sonbaharda yağan yağmurlarla birlikte delicesine akan bir deresi… Mevsimine göre papatyaya kesen yemyeşil çayırları… Bahçeleri kuyulu (ve tabii ki çiçekli) evleri ve de iki yazlık sineması” olan bir yörede doğmak kaç kula nasip olmuştur ki?(*)

Üstüne üstlük; düzenli olarak “gazete, kitap ve dergi” giren o şirin evlerden birinde doğmuşsanız; kendinizi “şanslı addetmemeniz” için hiçbir sebep yoktur bence. Televizyonun henüz olmadığı ellili, altmışlı ve henüz yaygınlaşmadığı yetmişli yıllarda doğanlar, ne demek istediğimi elbette anlarlar.

Sonradan olmuyor bazı şeyler… Mesela Doğa ve hayvan sevgisi… İşin uzmanları “0-6 yaş arası” diyorlar ya hani. Aynen öyle işte… Vakti zamanında üzerinde sincaplar gibi dolaşmamışsanız ağaçların ve meyvelerini dalından (ama dallarını kırmadan)kopartmamışsanız… Daha 3 yaşınızdayken yavru bir kediyi kucağınıza almamışsanız ve okşamamışsanız bir sokak köpeğinin kirli başını… Ne yapsanız boş!

Otuzundan, kırkından sonra, fazla kilolardan kurtulmak ve göbek eritmek için spora başlanmaz be dostlar! Varsa temelde bir “hareketlilik”, hani yani çocukluğunuzdan kalma bir alışkanlık, ne âlâ! Bu yaştan sonra olan “kalbinize” olur alimallah! “Odacıyı, kapıcıyı, bakkal çırağını ve de asansörü” yaşamınızdan çıkarın, kâfi! Göbeğiniz belki erimez; fazla kilolarınızdan da kurtulamazsınız belki ama işte “zararın neresinden dönerseniz kârdır” diyelim… Ve inanın bununla yetinelim!

Senelerce dirsek çürütüp okullar bitirdiniz ve “Allah’a şükür” bordrolu oldunuz… Kariyer tamam; evdeki çorba da kaynıyor ve fakat sizin “söyleyecek” sözleriniz var! Yazarlık, şairlik, her neyse artık!

“Gazete, kitap, dergi” okunan bir evde doğmuşsanız pek zorlanmayacağınız kesin! Belki “yazar, şair” olamazsınız (Tanrı vergisidir zira yazarlık ve şairlik) ama bir sayfalık yazıyı hatasız yazabilir ve meramınızı anlatabilirsiniz…

Yoksa böyle aileden gelme bir alışkanlığınız ve siz de her türlü baskıya ve yasaklamaya rağmen şu ders harici kitap ve dergi okuma işini savsaklamışsanız, işiniz zor tabii.

O kör olası “noktalama işaretleri” ıstırabınız olur yazarken! Kullanmasanız olmaz; gereğinden çok ve yersiz olarak kullanırsanız “tavukları yemlemiş yine bu” diye suçlanırsınız!

“Otur da dersine çalış” denmiştir size! Elinize resimli bir “Miki Maus” tutuşturulmamıştır siz 4 yaşındayken. Ve doğduğunuz evde bir kitaplık yoktur! Lüzumsuz bir masraf olarak görülür gazete, kitap ve dergiler.

“Dahi” anlamına gelen de’ler, da’lar… Ve “aitlik” eki olarak kullanılanlar… Karışır da karışır birbirine…

Sesli harfler, sessiz harfler… Sert ünsüzler, yumuşak ünsüzler ve ekleri…

“Espas” nedir? “Punto” ve “font” nedir? Hepsinden vaz geçtik; “sentaks” nedir?

Yazıda “giriş, gelişme ve sonuç”… Mustabey armudu mudur?

Soru ekleri niye ayrı yazılır? Bitişik yazılsa dünyanın sonu mu gelir?

“Biçime değil de içine bakılsa” ah ne güzel olur!

Oysa dostlar… O “0-6” yaş döneminde oluyor ne oluyorsa… Tüm yaşamımızı biçimlendiren bir dönem yani… Ana dilimizle “kırk yıllık bir dost” olabilmemizin temelleri “su ”ya “buu”, “gezmeye” “attaaa” dediğimiz yaşlarda atılıyor. Ve o yaşlarda kalma bir “göz aşinalığı” yoksa “ört ki ölem”! Mektep, medrese de pek çare değil!

Kaldı ki, bütün bunlar sadece ayrıntı, dostlar!

“Takdir” sözcüğünün ısrarla “taktir” diye yazılması benim de gözümden kaçmıyor elbette!

Hani mesela yani…

Ama inanın; doğrusu yazılırken bile hata yapılıyor…

“Takdire şayan” denir, “Takdirlerine mazhar olmak” denir ama “Takdir ediyorum” denmez! Arapçadan gelme bu sözcük (Ki, takımı taklavatıyla gelmiştir.) birinci tekil şahıs (Takdir ediyorum) olarak kullanılmaz! Küçükler büyüklerini, çıraklar da ustalarını “takdir” edemezler!(Beğenirler, özenirler, o başka.) Öğretmenine “takdirname veren bir öğrenci” bugüne kadar görülmemiştir! Velev ki “büyüksünüz” ve de “ustasınız”… Yine de “takdir ediyorum” söylemini kullanmak pek yakışık almaz! Boş verin siz TDK’yi! Sözcükleri doğru yazmak kadar, doğru “yer” ve “zamanda” kullanmak da gereklidir.

Varsa tabii bir birikiminiz…(Pampersli yıllarınızdan kalma.)

İnanın hiç zorluk çekmezsiniz!

Güzel pazarlar efendim…

(*) Yazı girişinde söz konusu edilen yöre İzmir’in Balçova’sıdır efendim. Şimdiki hali değil tabii. Ü.C.