Bir kutu baklava ile andık seni

Nerdeyse bir tarih saklıyordu içinde. Her anlattığı Eski İstanbul, şirketin eski hali gibi geçmiş zamana yolculuktu.

Bembeyaz saçları, masmavi gözleri vardı Kadir Amca’nın. Şirketin emektar kasa sorumlusu. 40 yıl aynı yerde çalışmak ne demek? Sabır ve sükût içinde geçen 40 koca sene.

Öyle ki artık onu 68 yaşında değil, 40-50 yaş arası görmeye başlamıştım. Üşenmez çalışır, tez canlıdır. Pamuğu andıran saçları olmasa yaşını yaşam enerjisinden tahmin edemezdim.

2 seneye yakın süre beraber çalıştım onunla. Bazen yoğunluklardan birbirimizin yüzüne bile bakamazdık. Bazen de sabah günaydınlarından sonra aldığı sıcak simidi paylaşmak için ısrar ederdi.

Şeker hastası olduğundan doğum günü vs. kutlamalarda ki pastaları uzaktan seyrederdi.

Masamın sağ tarafında oturan, zihninde, hayatında tarih barındıran Kadir Amca.

Arada sırada seslenirdim duymazdı. İşlerini toparlar akşamüzeri elmasını soyar, ikram etmeden geçmezdi.

Çoktan emekli olmuştu ama hala çalışmaktaydı.

Geçtiğimiz haftalarda ayrılma kararı aldı şirketten. Sanırım haberi duyduğumda fazlasıyla şok etkisi yaptı ki, yorumsuz kaldım.

Öyle alışmıştım ki, zaman zaman kızgınlıklarım olsa da onun bir gün olmayacağı aklıma hiç gelmemişti.

Dinlenmeye karar vermişti artık. Kısa süre içerisinde eşini de alıp Didim’e yerleşecekti.

Ve yapılan kutlama - plaket töreninin sonrasında aramızdan ayrıldı.

Üzerinden 2 – 3 hafta geçti. Aradım çoktan Didim’e yerleşmişlerdi. Sesi de oldukça iyi geliyordu.

Bağ, bahçe işleriyle uğraştığını söylüyordu.

Selamlar iletti.

Her gün kulaklarını çınlatıyorum içimden. Alışkanlıklarımızdan kopmamız öyle zor ki, insan geldiğinde her sabah onu göreceğini zannediyor.

Sanki yıllık izinde de, çat kapı geri dönecekmiş gibi geliyor.

İşe başladığım ilk zamanlardan beri incitmemeye ayrıca özen gösterdiğim tek kişiydi aslında.

Bugün işe dalmış, kayıt yaparken; departmana bir kutu baklava geliyor.

Nereden aklına geldiyse yine bizi anımsamış ve nasıl oralardan ayarladıysa bizlere bir kutu baklava yollamış.

Tatlı yerken, tatlı anılara daldık. Şimdi o olsaydı ve kendisine ikram etseydik; “şekerim var yiyemem” derdi.

Ve sonra yine başlardı rahatsızlıklarına nasıl dikkat ettiğini anlatmaya. Anlattıkça anlatır, susmadıkça deşarj olduğunu her halinden belli ederdi.

Elimizde bir tabak baklava, aklımızda yılların emektarı Kadir Amca.

Unutulmayan insanlardan olacak.