Bir milyon kişi okursa...

Neden burda yazıyorum diye sorguladım kendimi az önce...

Birileri okusun istiyorum bu gerçek, ben de birilerini okumak istiyorum bu da gerçek...

Yazmanın terapik yönünü keşfedeli çok oldu, daha okul sıralarında tutulan günlüklerim vardı, üniversitede yurt çs'lerinde (çalışma salonu) kızların tüm o vik vikleri bitince, telaşlı koşuşturmacalar, kapı önü sohbetleri ki genelde ellerde sabun olur, zira tuvaletten dönülmektedir, anonslar kesilince, son çs'ci kız da salonu terk edince hemen defterime sarılırdım. Bu, bazen aileme bir mektup olurdu fakat göndermezdim, bazen günün anlam ve önemini anlatırdım, yaşanılanları kısaca özet geçerdim, bazen bir hayalin peşine düşer bir şiir yazardım, bazen verimli ders çalışma yöntemlerini sıralar hiçbirini de doğru düzgün takip etmezdim ( 17 yıllık öğrencilik hayatımda hiçbir zaman verimli ders çalışamadım, fakat hep bir planım vardı ama asla o plana uymadım, her sınav, vize, final hep son gece başıma düştü, ben de telaşa düştüm, Allahtan hep yardımsever arkadaşların notları vardı ve iyiki de bir gün öncesinden fotokopi çektirmeyi akıl edebiliyordum...)

Yazma, hayatımın en uzun soluklu işi olmuştur( en uzun gönül ilişkim 4 ayı zor bulmuştu,
tenise başladım 1 ay devam ettirebildim , satranç oynayayım dedim, oyuncaklarımla gerçi bir hayli eğlendim ama atlar filler, kaleler nöbet bekler, vezirler, ulemalar, edebalar, lalalar hep şahı izler, ah ah ama o piyonlar yok mu, olsun oyun bitince şahla aynı torbaya girerler... derken satranç da bitti...)
Dedim ya en uzun soluklu işim yazmak oldu, bir de yaşamak... İşte bunu keşfettiğim an anladım ki yazmak yaşamak için gerekli. Şimdi bu yazıyı on kişi okusa, ben on nefes fazla yaşarım, 100 kişi okusa 100 nefes fazla, 1 milyon kişi okusa, ah keşke okusa...Ben yaşarım, hep daha çok yaşarım...

Bir bilgisayar ekranı kadar uzak, sanal derler ya öyle değil, "görünmez" dostlarım ve bu yazıyı şuan okuyan sen arkadaşım, hayatıma ortak olduğunuz için teşekkür ederim. Tabi milliyetblog'a da sonsuz teşekkürler, yaşamak için yazmak isteyen bunca insanı birarada topladığı için...