Bir Pazar sabahı...

Keyifsizce uyandım, gece gördüğüm kabusu hatırladım ve hemen unutmak istedim...
Saate baktım, günü yine kaçırmıştım. 

Yatakta doğruldum, geçen gün bir yerde okuduğum şu çığlığı düşündüm: " Tüm kalp kırıklıklarıma rağmen çocukluğumdaki gibi rüzgarı arkama alıp bağırmak istiyorum: Acımadı kiiiii!..." 

Oysa acıdı... çok acıdı... hatta bugün yaralarımın berelerimin hepsini iliklerime kadar hissederken "böyle oluyor işte" dedim... acıyla ilk çarpıştığında direnmek için, sıcağı sıcağına iken her şey "acımadı kiii..." diye bağırıyorsun.... sonra... zaman ortalığın tozunu-dumanını alıp götürdükten sonra geriye katran gibi, içine işleyen bir iz bırakıyor böyle ansızın, gecesinde kabus gördüğün bir sabah keyifsizce uyandığında...