Bir resmin kalmış bende

Radyoda dinlemekten keyif aldığımız bir program vardı.; “unutulmayan hatıralar”. Dinleyiciler kendilerine ait hatıraları radyoya gönderiyor, radyocular da bunu beğenirse olayı canlandırıyorlardı.

Yıllar geçti ama halen unutamadım bir anı kaldı belleğimde.

Yazdan kalma bir günde bir anne oğlun konuşması ile başladı, oradan buradan konuşurlarken konu geldi çattı eğer bir yangın felaketi ile karşılaşılırsa evden “canlar dışın da ilk neyi kurtarırsın” diye sordu evin annesi oğluna. Oğlan biraz düşündükten sonra; evdeki değerli eşyalara öncelik tanınması gerektiğini söyledi…

Değerli bir tablo gümüş bir eşya, para, altın gibi eşyalara öncelik tanıyacağını söyledi.

Anne oğluna; ah oğulcum “ben olsam ilk fotoğraf albümümüzü alırdım öncelikle, çünkü o fotoğrafları yeniden çektirmemiz mümkün değil, onlar bizim geçmişe olan bağımız” dedi. Oğlu da annesine hak verdi. Ben de hak verdim o anneye ve bir yerlere yazdım zihnimde. Tanrı korusun öyle bir olay olursa fotoğraf albümü yangın anında ilk kurtarılacak eşya olacaktı.

Babam çok severdi fotoğraf çektirmeyi. Evimize uzaktan bir akrabamız gelsin hemen “haydi derdi fotoğraf çektireceğiz, kim bilir bir daha ne zaman bir araya geliriz”.

Geçerdik tüm aile fotoğrafsının karşısına poz verirdik. Gülümseyin derdi fotoğrafçı. Mutlumu görünmek gerekirdi acaba. Yapıştırırdık yüzümüze o yapay gülümsemeyi, çekiyorum dikkat der, çeker. Sonra o resim albüm de yerini alırdı.

İnsanlar fotoğraflara bakıp bakıp hüzünlenecekleri şeyleri severler aslında. Yaşanan ve tüketilen onca günün bir kanıtı olmalıdır. Bazen de geçmişe ait anılarımız zamanla silikleşir, belki ona neden kızdığımızı unuturuz, ya da neye bu kadar çok güldüğümüzü...

Hareketsiz, donuk, sabit gibi gözükse de çoğu zaman çok şeyler anlatır insana. ''bak bir zamanlar hiç beyaz yoktu saçlarında ve hiç riyakarlık yoktu bakışlarında, bak bir zamanlar arkadaşların vardı yanında, eğleniyordunuz, gülüyordunuz, mutluydunuz. ne de olsa bütün kaldırım taşları sizindi'' demektir fotoğraf.
Fotoğraf anı dondurmaktır. Bir ömür süresince mutlu olduğun birkaç anı bir kağıt parçasına hapsetmektir.

Sevgili Barış Manço’un şarkısı geldi aklıma hani hepimizin çok sevdiği;

Bir resmin kalmış bende

Tam ortadan yırtılmış

Hani siyah kazaklı

Biliyorsun değil mi?

Alın size bir hikaye neden ortasından yırtılmış o fotoğraf bir kızgınlık anında besbelli. Bazen de sevmediklerimize sakal bıyık çizer erkeklere elbise giydirir, gözleri pörtletiriz. Olmadı yırtar sonra da gözyaşları arasında resmi birleştiririz.

Şiirsiz son olur mu işte…Şiirde geldi..Melih Cevdet Anday ustadan.

Fotoğraf

Dört kişi parkta çektirmişiz,
Ben, Orhan, Oktay, bir de Şinasi...
Anlaşılan sonbahar,
Kimimiz paltolu, kimimiz ceketli
Yapraksız arkamızdaki ağaçlar...
Babası daha ölmemiş Oktay'ın
Ben bıyıksızım,
Orhan, Süleyman efendiyi tanımamış.

Ama ben hiç böyle mahzun olmadım;
Ölümü hatırlatan ne var bu resimde?
Oysa hayattayız hepimiz.