Bir Şehirden Bir de Köyden!

Sevgili Güzel İnsanlar;

Bugün bayramın ikinci günü, umarım bayramı çocuksu duygularla yaşıyorsunuzdur.

Uzun zamandır yazı yazmak gelmiyordu içimden bu duyguyu yenmek istedim.
Sabahleyin oturdum, farklı bir başlıkla başladım yazmaya, yazım bitti.
Kontrol edeyim diye klavyenin sağına soluna tıkladım.
Eyvah ! gitti güzelim yazım.:)
Kalakaldım,
Halet-i Ruhiyemi tahmin edersiniz.
Ancak toparladım kendimi :))

Eskiden az eskiden..
Bilirsiniz bayramlara yaklaşırken emareleri(belirti) olurdu.
Benim aklıma takılan özlediğim hoşluklardan (emare) biri.

Kartpostal stand'ları kurulurdu bir kaç hafta öncesinden.

Dakikalarca vakit geçirirdik buralarda, uzaktaki tanıdıklara kartpostallar seçerdik özenle.
Her dostumuzun tabiatına uygun, beğeneceğini düşündüğümüz kartlar seçer,
özenle arkalarını bize ait cümlelerle doldurur, zamanlamasını hesap eder postaya verirdik.
Bir tanıdığımız, yakınımız için uzaklarda da olsa emek verir bir şeyler yapmış olurduk, bundan'da mutlu olurduk.

'Çok güzel hareketler'di bunlar..

Daha o zaman cep telefonu diye şeytan bir alet kullanmıyorduk:)
İnsanlar şimdi kendilerine ait olmayan kelimelerle bayram yada özel günlerini
kutladıklarını düşünüyorlar bu aletle.

Gelelim şehirden köy'e..

Çocukluğum şehirle köy arasında gel gitlerle geçti.
İyi bir fırsattı bu, yaşamıma zenginlikler kattı.

Yine eskiden az eskiden..
Bizim oralarda, köylerde köy oda'ları olurdu.
Oda dediğime bakmayın çoğu içi dayalı döşeli boş ve hazır tutulan evlerdi.
Her ailenin(sülale) mutlaka oda'sı vardı.
Bayram namazından çıkılır topluca odalara gidilir, kahvaltı yapılır, bayramlaşılır
ve bir çok güzel şey paylaşılırdı.
Bu odaların asıl fonksiyonları(işlevleri) ki bu yönünü çok önemserdim.
Köy'e yabancı birileri geldiğinde
Gelen insanlara misafir statüsü verilerek ağırlanırdı.
Misafir kendini güvende, huzurlu hissederek ayrılaması için elinden gelen yapılırdı.
Ayrıntıları anlatsam insanlar abartı zanneder diye korkuyorum.:)
Misafire karşılıksız, beklentisiz hizmet edilirdi.
Bu değerli onurlu bir davranış sayılırdı.

O zaman misafirden korkmuyordu insanlar.

Hey gidi biz hey !

:)

Eskiye dair özlenecek kıvamda minik bir aralık açmak istedim..

Selamlar..