Dut Dibi

Sevgili Güzel İnsanlar;

Dün alış veriş için çarşıya çıktık,

Ben ve müştemilatım:)

Eskortluk yapıyorum, kasa ile ilgili önemsiz ayrıntıların gereğini yerine getiriyorum, kart çekimi vs.:))

Yüzlerce mağaza, binlerce çeşit giysi bir o kadar alışverişe istekli insan.
İnanır mısınız mağazada insanlar kasada kuyrukta idi.
Kriz hangi ülkede, çelişkiye düştüm doğrusu.:)
Bunda kötü bir şey yok tabi kıvamını tutturduğun sürece ne ala..

Doğrusunu söylemek gerekirse bu beni mutlu etti.
İnsanların kendilerini mutlu hissetmeleri için, kendilerini ve başkalarını önemsemeleri, bunun için cicili bicili elbiseler alıp giyinmeleri çok hoş diye düşündüm..

Böyle düşünürken başka şeylerde düşündüm ister istemez.

Elimde olmadan taa gerilere en az kırk yıl gerilere gidiverdim.
O zamanlar yeni elbiseler bayramlarda alınırdı o yüzden bayramlar daha renkli geçerdi.
Beklenirdi, özlenirdi, sevinçler, cıvıltılar ve çoşkulu neşeler yaşanırdı..

Yine bir bayram sabahıydı ve ben DUT DİBİ'nde, yanlız, sessiz yaşımdan çok kocaman şeyler düşünerek hatta isyanlar ederek, kahrederek ağladım ağladım ağladım..

Yoruldum!

Sonra annem fark edip üzülmesin diye sildim göz yaşlarımı .. çıktım eve.

Anneler bilmez mi hiç,
Kimbilir o ne hissetmiştir, canımıniçi annem..
Sonrasındaki ayrıntıları pek hatırlamıyorum zira beş yaşlarındaydım...

DUT DİBİ köyümün girişinde insanların soluklandıkları, buluşdukları, muhabbet ettikleri kavşak nokta ama benim için öyle değil işte!

Bunu bir tek ben biliyordum artık bir de siz..

Bun dan en az on yıl önce Köyümdeki ilkokul müdürünü aradım,
Hocam kabul ederseniz okuldaki tüm öğrencileri tepeden tırnağa giydirmek istiyorum,
Zengin fakir ayrımı yok.
Hiç bir çocuk, üzülmesin.
Bot, pantolon, kazak, kaban ölçülerini gönderir misiniz dedim.
Gönderdi.
Akabinde hızlı bir operasyon, bir kaç dostumunda desteğiyle gereği yerine getirildi.

Köyde ilan edilmemiş sessiz bir bayram yaşadı çocuklar. Öyle dediler..

Kamera, basın, hokkabazlık vs yok:))
ve ben dahi:) gitmedim, sevgili öğretmenler dağıttı.
Bana fotoğrafları yolladılar okadar
ve o fotoğraflar benim en sevdiğim fotoğraflar..

Şimdi yıllar sonra sizinle paylaştım.

Sevgili Hüseyin öğretmenim, ellerinden öpüyorum.
(laf aramızda ben onu hem çok seviyorum hemde korkuyordum ve Atatürk'e benzetirdim, benziyor da.)

Yıllar sonra düşündüm acaba bu hareketin Dut dibi'yle bir ilgisi var mıydı.

Var ya da yok bilmiyorum ama biliyorum ki pek çok insanın bir dut dibi hikayesi vardır..

Alış veriş cıvıltısı beni nerelere sürükledi ben de sizi..

Dut dibinden sevgilerimle..