Bir umut

Kararmış mı hava yine, farketmedim. Aydınlığı sadece güzel sohbetlerin sonunda görebildim. Hangi dilde, hangi zihinle ve hangi bedende başlayıp sonlandıysa da günüm, hayallerin hep kırıldığını gördüm.

Küçüktü yaşım, büyüktü umudum nerden biliyoruz ki güneş değildi belki de mutluluğum. Sardım geceye. Gecelere aşık oldum. Bir kaç damla duygunun dilinde rezil, dem vurduğum fikrimde vezir oldum. Sustular mı artık tüm yalanlarım?! Yoksa gitmek vakti geldi benim için. Yine yeni yeniden, başka bir umudun ağırlığını daha omzuma yüklemeden.. Kapa tüm kapılarını kahramanım. Bize masal bile yok artık. Bir varmış bir yokmuşla bile başlamaz hikayemiz. Hiç olmamış, olamamış bu, yapamamışlar olduramamışlar bunu diye anlatır masalcı, bir ateşin başında. Kötü kalpli bir canavara dönüşür arzularım, bittiği gibi söner ateşi, daha seni tadamadan, yine başladığı yerde bitti. Ne kadar farklıymış istenilen, beklenen ve olan şeyler. Farketmediğim şey buymuş aslında, karanlıktan beter. Artık öğrendim sanıyorum, bilmem ki ne kadar yeter. Yolun başı, yolun sonu derken bir yol var da benliği kaybetmeseydik madem. Olsun. Bu da güzeldi. Güne sığan, uyuyup uyanınca unutulan... Hadi be ordan! Bilmiyor mu ki kendini, yine kuracaksın sen o hayalleri! Durdurmayacaksın kalbini, için kıpır kıpır senin, sen aşka aşıksın. Varsın, sonu da görünmesin. Kararmış hava, kararmış umutlar, hala içimde küçük bir kız hayaller kurar. Şarkıları kendi dilinde söyler bahtım, sana hep kara derlerdi de bence sen boş yere karalandın. Hadi konuşsun yine, küçük çöp adamlara saysın sövsün; büyük yürekli, salak, çöp kadınlarım.