Bir varmış bir yokmuş hayatlar..!

Gökyüzünün yıldız ışığına kesildiği geceler geri geldi. Ayışığı tepede şamdan misali asılı dururken, yanıbaşına da bu gece eflatun rengi akşamların gökyüzünde ilk beliren "aşkın kuzey yıldızı" kurulmuş. Birlikte büyütsünler diye sevi düşlerini, gözkırpıyor fakir aşklara. Şehrin tepelerine konmuş evlerde yıldızlar daha yakın insanlara, denizin seyri daha bir güzel. Manzaranın en kaymaklısı desen orda, ne yalıda var, ne sarayda...

Gecekondular... İyimser bir bakışla hayatın daha çok tadına varıyorlar desem oranın sakinleri bana kızarlar mı? Ya İzmir'i de dört bir koldan sarmışlar desem...
Öyle ki, güzelliği dillerde şarkı olmuş bir kadının, gün ışığında utanıp sıkıldığı ve kapatmaya çalıştıkça büyüyen kırışıklıkları gibi görünüyorlar. Gündüz göze çöp batmış gibi görünene bir de gece bakın. Öyle gözalıcıdır ki...

Dağa taşa gelişi güzel yayılmış evlerden yansıyan irili ufaklı ışıklar, uzaktan bakılınca, o güzelin boynunda ki gerdanlık kadar ışıl ışıllar. Sanki karanlık güzelliğini yeniden teslim etmiştir. Gündüz yıkılsın diyen en gaddar haliniz gider, o güzelliğe bakmaya koyulursunuz.

Gün ışığında utanır da o güzel, tüm cömertliğiyle geceleri seriliverir önünüze. Artık onu ister dalgaların kıyıya varmaya üşendiği dingin bir deniz kenarında seyreyleyin, ister vapurda iki yakayı birbirine kavuştururken. Ya da siz yürürken sahilde aheste aheste, güzelliği bir gecenin hükmü kadar kısa süren o kadın, en güzel şarkılarını manzarasıyla dillendirsin size; ta ki güneş doğana kadar.

Ben seyreylerken, şiirsel düşlerden uyanıp biraz da o hayatlara dalarım. Çıkmaz sokaklarında, duvarlarına yazılan kandan kırmızı sevda yazılarıyla yolumu şaşırır, evlerin önüne ekilmiş delişmen sarmaşıklara gülerim. Baksana komşunun komşusunun (!) balkonuna kadar uzanmışlar.

Ne laf anlamaz bir tatlı azgınlık bu çiçekteki. Bir de baygın baygın kokan fesleğenleri var. Günebakan'ı, hercai menekşesi, balkon gülü de cabası.... Yağ tenekelerine, konserve kutularına ekilmişler ve tıpkı evlerini sahiplenememiş sakinleri gibi yine de kopmaz kökler salmışlar en derinine. Her gelen elleriyle dokunuyor bir avuç su gibi içiyor kokularından. Doyulmuyor da...

Akşam olmuş yemekler yenmiş balkonlara serilmiş yorgun gövdeler, şehri seyleyler. Hep serin, hep efil efildir. Kışın değil ama yazın keyfin mevsimidir. Bir arada yenilip içilir derdi tasası, sevinci hep birlikteyken; tavuklar karışmış birbirine çok mu? İçiçe geçmiş hayatlarda komşunun kedisi mahallenindir. Kızları dersen "bacı"sı...

Ölümüne sevmelerin mevsimi gelince sıtmalı aşklara tutulur çocukları. Yeniyetme delikanlısı sol yanında ne idüğü belirsiz bir coşkuyla yazmış mesala duvara kırık dökük harflerle:

Varsın ölüm senin elinden olsun gülüm,
Biz onu şerbet der içeriz...

Kimin dizeleri bilmiyor, umursamıyor da. Ama "kim yazmışsa" diyor, "helal ona " "Baba söz, baba!..." Arabesk nağmeler, bütün zamanlar revaçta.

Gecekondularda hayat kendi seyrinde akar. Düğünleri olur, çocuklar gürültüyle büyür çatısı akan evlerde. "Yoksulluk kirden rengi tanınmayan bir beyaz gömlektir" ama huzur da zenginden çok yoksulda vardır. Sofrada kuru ekmek soğan. Oldu mu bayram, olmadı mı ramazan. Bir varmış bir yokmuş hayatların yoktan varolan hikayeleri onlardaki.

Seçimden seçime vatandaş olarak hatırlanmanın zamanı da yine geldi çattı. Şimdi ne koparırlarsa yanlarına kâr... Gecekondular... Sizi bilmem ama İzmir'de geceleri uzaktan bakınca güzel görünüyorlar.

Ve geldikleri sokakların tozuna toprağına bulanmış ayakkabılarına aldırmadan, devasa iş merkezlerinin ışıldayan zeminlerinde, tekstilde, fırında, fabrikada... asgari ücretle azami bir hayat mücadelesinin içinde o uzaklara baktığınız yerden, aynı şehrin yıllanmış ve hep aynı yerde kalan sakini olarak onlar da şehre ve size bakıyorlar.

Sizce kim daha çok mutlu?

Not: Resme bakarken gözleriniz uzaklara gitsin, büyük ışıkların gölgesinde kalan o uzaklara...!