Bir zamanlar ben de karikatür çizmiştim

Bir vakitler karikatüre merak sarmıştım. Durmadan çiziyorum. Ama hiçbir şeye benzemiyor. Bir daha deniyorum, deniyorum…

Çizdiğim şekillerde ne perspektif var, ne anatomi, sadece bazı mizah ifadeler tasarlıyorum, hep düşünce düzeyinde kalıyor, düşündüklerimi çizerek ifade edemiyorum...

İzmir Göztepe’de çok sevdiğim ahbabımız olan iki kardeş ablalarım vardı. Çoğu zaman Çeşme’deki yazlıklarına hep beraber gider tatil süresince sanat, edebiyat söyleşileri yapardık.

Ben her ne kadar, meslek olarak, teknik bir eleman olsam da, çocukluğumdan beri bilhassa şiire meraklıydım...

Ablalarımdan biri “madem çizimleri beceremiyorsun sen de karikatürlerini çöp adam olarak çizsene dedi.  Bunun üzerine ben de karikatürlerimi çubuk adam gibi çizmeye başladım.

Böylece karikatürde, şekilden çok fikir ve mizah konularına ağırlık vererek günlerce çok uzun uğraşlar sonunda birkaç tane kendimce güzel karikatürler yaptım.

Bu hevesle kendime o kadar fazla güven aşılamışım ki!... Başladım gazetelerde nasıl karikatür çizerim diye araştırmaya.

Bir gün değerli bir gazetenin İzmir temsilcisiyle bir şekilde karşılaştım, Fırsat bu fırsat, tam zamanı deyip, dosyalamış olduğum üç beş karikatürlerimi de göstererek, gazetenizde çizer olmak istiyorum dedim.

Yetkili ağabey şöyle bir baktı üç beş karikatür, üstelik devamı yok, sonra Türkiye’de çıkan gazetelerin hiç birinde kullanılan bir karikatür türü değil… “Ama efendi adammış, bozmadı”  kibarca  “çok çok yapmalısın hem şu anda bizim gazetemizin karikatüristi var. “BEDRİ KORAMAN” dediği an… 

( Biliyordum o gazetede Bedri koraman’ın karikatür çizdiğini ve de çok değerli bir karikatürist olduğunu… ) Bir anda kendime geldim ve bir hayli de utandım…

Böylece başlamadan karikatür sevdam da bitmiş oldu, elimde üç beş çubuk insan figürlü karikatürlerimle kala kaldım…

Şahin ÖZŞAHİN