Birbirimize mecburuz

Birbirimizi haksız yere kırıyor, incitiyoruz.

Her geçen daha da tahammülsüzleşiyoruz.

Yalnız maddi değerlerimizi değil, sevgi saygı gibi manevi varlıklarımızı da israf ediyoruz.

Küresel ısınmadan şikâyetçiyiz fakat küresel sevgisizlik aklımızın ucundan bile geçmiyor.

Gönül okyanuslarımızın kuruduğunun farkında mıyız?

İçimizde buzdağı dolaşıyor.

Her gün birine daha çarparak parçalanıp dağılıyoruz.

Farkında mıyız?
Sevgiyi yitirdik, kalbi et parçasına dönüştürdük.

Saygıyı kaybettik, ruhumuzun anlamını yitirdik.

Bu olanlara biz bile anlam vermekte zorlanıyoruz.
Barıştan bahsediyor, kıyasıya kavga ediyoruz.

Oysa en fazla da birbirimize muhtacız.

İstemesek de, anlamazsak ta ihtiyacımız var.

Koca okyanusta yol alan aynı geminin yolcularıyız.

Birbirimize mecburuz.

İsterse bir öyküyle tamamlayalım bu anlatımımızı;

***
“Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş, büyük kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş.
Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanmış, çözüm aramaya başlamış. Tartışa tartışa, nihayet gece olunca tüm kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirlerine yakın durarak geceyi geçirmelerine karar verilmiş. Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak, aralarındaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış. İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını görmüşler. Ama başka bir problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirlerine fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş. Daha sonraki gece yaralanma korkusundan birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde donmalar meydana gelmiş. Ne var ki, her gece kâh uzaklaşa kâh yakınlaşa, deneye yanıla birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler”

***

Eğer inada devam edersek, birer birer biteriz.

Hiç olmazsa birbirimizi incitmeyecek kadar.

Dahası soğuktan donmayacak kadar yakınlaşmalıyız.

Uzaklaşsak bile kopmayacak kadar en azından.

Tamam. Dikenlerimiz var. Farklılıklarımız var.

Sevgiyi öldürmeyecek, saygıyı bitirmeyecek kadar hiç olmazsa.

Sevdasına can verdiğimiz bu topraklarda biz buna mecburuz.

Bunu yeniden keşfetmeye çalışmanın bir anlamı yok.
Dahası birbirimize mecburuz.