Birbirimizle konuşamıyoruz

Geçen akşam televizyon kanallarının birinde bir tartışma programı vardı. Üniversite öğrencileri ve bazı aydınların da katıldığı programı ilgiyle izlemeye başlamıştım. Tartışma konusu ise bu ülkede yaşayan herkesi ilgilendirebilecek nitelikteydi. Açıkçası, programı izlememekteki amacım, zihnimdeki birtakım soru işaretlerini gidermekti.

Ama maalesef program ilk başlardan itibaren gergin bir havaya bürünmüştü. Özellikle genç arkadaşların tavırları dikkat çekiciydi. Birbirlerinin düşüncelerine saygı duymayı bırakın, hayat hakkı bile tanımıyorlardı. Yaptıkları tek şey, birbirlerini suçlamak, yargılamak ve modası geçmiş sloganlarla üste çıkmaya çalışmaktı. Aydınlarımız ise gençlerden pek farklı değildi. Gençlerin acemice yaptıkları şeyleri, onlar profesyonelce yapıyorlardı. Program bir tartışma programından çok, bir mahalle kavgasına dönüşmüş ve sıkmaya başlamıştı. Belli bir noktadan sonra ise sabrım tükenmiş, başka bir kanala geçmiştim.

Başka bir kanala geçmiştim geçmesine ama bir yandan da için için halimizi düşünüyordum. Nedense birbirimizle konuşamıyor, birbirimizi anlamaya çalışmıyor ve hepsinden vahimi birbirimize tahammül edemiyorduk. Sanki neyimiz vardı paylaşamayacak? Hepimiz bu ülkenin insanlarıydık, birçok ortak noktalarımız ve birçok ortak kaygılarımız vardı. Toplum olarak birtakım sorunlar yaşıyorsak eğer, bunun sorumlusu elbette ki hepimizdik. Maalesef okumuşuyla, okumamışıyla sorunlarımıza köklü çözümler arama yerine kısır çekişmelerle zaman öldürüyorduk. Halbuki bu ülkede yaşayan insanlar olarak, birbirimize saygı duymadan, birbirimizi anlamaya çalışmadan ve suçu biraz da kendimizde aramadan hiçbir şeyin çözümü mümkün değildi.

İzlediğim ve şahit olduğum bu program Türkiye’nin bir fotoğrafıydı aslında. Bu fotoğrafı her yerde görmek mümkündü. Şimdilik pek beceremiyorduk galiba konuşmayı, dinlemeyi, tartışmayı ve birbirimize saygı duymayı. Ama bir gün onlar da olacaktı. Çünkü konuşmaktan başka bir seçeneğimiz yoktu.

Daha güzel bir Türkiye için, biraz daha sağduyu…