Biri bana anlatsın...

Ben sevgi insanıyım.

Doğayı severim...

Ama öyle "seviyorum" deyip de eline bir parça toprak bulaşsa, yıkayacak çeşme arayanlar gibi değil... Dalından meyve kopartırken asıldığı dalı kıranlardan hiç değil. Gerçek anlamda bir doğa tutkunuyum ben.

Aldırmam elime bulaşan toprağa, dal kırmam bir meyve için, çeçekleri yolmam, çimenleri ezmem. Seyrederim hayran hayran...Her gördüğüme şaşarak, hem de her defasında yeniden şaşırarak. İçim mutlulukla dolarak seyrederim.

Hayvanları severim. Öyle sever gözüküp de uzaktan uzaktan değil, koruyarak, kollayarak, hayvanların da yaşama hakkı olduğunu bilerek severim. Kızdığım kişilere hayvan adlarıyla hitap etmem...Hayvanlara hakaret sayarım bunu.

İnsanları severim... Sevmediklerim varsa aralarında, bunun nedeni insanlıktan uzaklaşmalarıdır. Sevmediklerime de cephe almam, kişilik haklarına saygı duyarım. Kimseyi yargılamam, bu hakkı kendimde bulmam. Çünkü bilirim ki; Yargılamak için bilmek, bilmek için anlamak, anlamak içinse dinlemek gerekir.

Neden yazdım şimdi bunları?

Çünkü, dünyada yaşananları gördükçe şaşırıyorum...

Neden bunca zulüm, neden bunca kan, gözyaşı anlayamıyorum.

Tüm dinlerde "sevgi" ana tema iken, din adına yapılan vahşeti aklım almıyor.

"Çıkar" uğruna yapılan işgallerin, başka nedenler altına saklanmasını, ve bir de bunun "tüm dünyanın gözünün içine bakılarak" yapılmasına tepkisiz kalınmasına inanamıyorum. Ağzım bir karış açık "kağıt üstünde" ki yalancı kınamaları okuyorum gazetelerde.

Çocuklar ölüyor dünyada, üzülmem için benim çocuğum olması gerekmiyor...Tüm dünya çocuklarında kendi çocuklarımı görüyorum.

Aç insanları düşündüğümde, lokmalar boğazımdan geçmiyor.

Yurtlarından sürülen, eziyet edilen insanlar fotoğraf karelerinden çıkıp...Gece rüyalarıma giriyor.

Çok karmaşık cümlelerle de anlatılabilecek, bilimsel olarak da yaklaşılabilecek bu olayları en sade, en insan yüreğimle sorguluyorum.

Biri çıksın bana anlatsın...

Neden bu yaşananlar...Anlayamıyorum!