Birileri attan indi... Ama binecek eşek bile bulamadı...

Hayatımın en zor özgeçmişini yazdım dün akşam. Yıllardan beri hem kendimin, hem de eşimin, dostumun CV’lerine mutlaka el atar, sağını solunu toparlarım. Siz 55 yaşında ve çalışmak zorunda olsaydınız özgeçmişinizi nasıl ve hangi duygularla yazardınız? Hele ki ömrünüzün 35 senesini çalışarak geçirdiyseniz ve bu yılların otuzunda kendi işinizin patronu idiyseniz? Hani yolun yarısı otuzbeşti ya…

“Sen ömrünün yarısından çoğunu üreterek ve kazanarak geçiriyorsun ve bir gün bakıyorsun ki elinde hiçbir şey yok. Yıllar boyunca kocam için çalıştım. Ne beş kuruş cebime koyduysam… Ne kocamın o zamanlardaki milyonlarını sorduysam… Yani aptalmışım. Benim durumum herkese ibret-i alem olsun! Ders al kızım!”Ayşe Teyze’min kendisi söylüyor böyle.

“Yok!” diyorum “Ayşem, böyle değil. Sen tekstil sektörünü, mağazacılığı biliyorsun. Restoran ve Gıda işletmeciliğini biliyorsun. Ne olmuş şimdi kendi işini emekli maaşına şerh koydurma pahasına aldığın krediyle kurmuş ve başaramamışsan! Oğlun daha 25 yaşında ve enerjisiyle tüm hayallerini başarabilecek gibi sanıyordu kendini. Evet. Sen de babasız büyüttüğün bu çocuğa demokratik bir aile ortamı sağlayarak, ona ve fikirlerine mantık çerçevesinde destek olarak sahip çıkabilirsin. Yoksa bölünürsünüz. Asıl kayıp oğlunu kaybetmen olacaktır. Para mutlaka bir gün kazanılır. Bak karınca, kararınca bir işe girdi bu hafta hemen. İlerde sen de işe girince borçlarınızı ödemeye başlarsınız yavaş yavaş.

Elbet bir şekilde senin tecrübelerinin ve bilgi birikiminin değerini bilecek birilerine de ulaşacak bu özgeçmiş. Tamam, sakin ol. Herkes gençlerle çalışmak peşinde farkındayım ama sen çok azimli ve çalışkan bir kadınsın. Mutlaka senin gibi birine ihtiyacı olan çıkacaktır. Bu devirde feleğin sillesine de, çarkına da pabucunu ters giydirecek birini bulmak zor. Sen kibar kadınsın. Yol yordam da biliyorsun. Halledersin. Bak, mutlaka başına gelen bu felaket sana bir gün “iyi ki olmuş da bugünümüze kavuştuk.” dedirtecektir. Her işte bir hayır var. İnan buna!” Diyorum ama duymuyor gibi Ayşem. Gözleri dolu, elindeki çay bardağına dalmış.

Biliyorum Ayşem, evinizden de çıkmak zorundasınız. Merak etme sen orasını. Eşyalarınızı koyacak bir yer bulursak… Siz de ana oğul bir süre bizde kalırsınız. Zaten komşuyduk. Ne fark eder. Elektriğinizi, suyunuzu kestirdiler. Kış vakti o evde durulmaz Ayşem. İşe girdiğin semte yakın yere taşınırsınız işte. Fena mı? Bütün İstanbul senin!.. Ne bulursak onu yer, yatar uyuruz. Yarın ola hayrola.