Birinci tekil şahıs

… 

“Ben daha beni bilmezken, ben sesime uyanır, nefesimden korkarken onun kollarıydı en güvenli sığınak. “Agu”lardan sıkılıp cümle kurmaya karar verdiğimde, beli kırık hecelerim onun dudaklarında doğruldu. Adımlarım yol almama yetmezken arkamdaki dayanaktı bazen. Bazen karanlıklarda canavarlar beni yemek için beklerken göğsüne kapanıp yumulduğum en gizli korunak. Düşüp dizimi yaraladığımda onun öpüşleriydi acımı dindiren. 

Resim yapmayı çok severdim; kalemleri tüketmeyeyim diye vitrinin en tepesine saklayan da oydu, rengârenk desenleriyle o muhteşem kalemlere ulaşabilmek uğruna vitrin kapağında asılı kaldığımda beni kurtaran da yine o… 

Ağır bir ameliyattan çıktıktan sonra eve dönerken yarı baygın yarı uyanık bana oyuncak aldılar mı diye soran da oydu. Hayatımın başrol oyuncusu: Annem... 

Zaman geçti, tekil rakamlı yaşımın yanına yeni rakamlar eklendi. Artık iki kat büyüktüm. Evcilik kolilerinin içinden zar zor çıkıp mavi önlüğü giydiğimde ilk kez ayrıldık; ikinci kez koptu göbek bağım… 

Büyüdüm; dizlerimdeki yaralar kabuk bağladı… 

Büyüdüm; resim kâğıtlarıma mürekkepler damladı… 

Büyüdüm; hayatımda her şey değişirken bir tek o aynı kaldı… 

Büyüdükçe de anladım; büyümek ayakkabı bağlarını yalnız bağlayabilmek ya da pencere koluna yetişebilmek değil. Büyümek elbiselerini temiz tutmak ya da yemeğini kendin yiyebilmek de değil… Büyümek senden öte var olan dünyayı kabullenip, kendine de bu kurtlar sofrasında bir sandalye çekmek… 

Hiç fark etmeden, hiç anlamadan, bazen de mecburen büyümek… 

Gün olur koluna takılan saatin kaç olduğunu fark eder ve zaman denen sözcüğe anlam yüklemeye kalkarsın. Sahip olduklarından çok olamadıklarına yanarsın. İyi, kötü, güzel, çirkin vardır sadece, kalıplara sığarsın… Artık hayatı birinci tekil şahıs olarak yaşarsın… 

Alışverişler yaparsın; çoğu kez sevgi verir karşılığında hayal kırıklığı alırsın. Bazen çok yol alır bazen yerinde sayarsın… 

İnsanlar tanırsın, kimini çok sever kimine çok kızarsın… Herkesi kendin sanır, kendi canını yakarsın… 

Büyürsün, farkına varmazsın… Oyunlar başlar, oyunlar biter, hayat sessice akıp gider. Sen hep aynı hayallere uyur aynı gerçeklere uyanırsın… 

Göz açıp kapayıncaya kadar geçer hayat ve sen de bir gün üçüncü bir tekil şahsın hayatında başrol oyuncusu olarak sahneye çıkarsın…” 

Hayatıma anlam veren anneme ve bize hayat veren tüm annelere ithafen…