Birisini sevmek demek onu kayıtsız şartsız kabul etmek demek değildir.

Nedir bu insanların sevgiden çektikleri bilmiyorum.

Sevgi üzerine bir şey sorsan, iyi kötü herkesin sevgi konusunda söyleyecek bir şeyleri mutlaka olur gibime geliyor. “Kimi sevdim, ama karşılığını alamadım, varımı yoğumu ona verdim, saçımı süpürge yaptım” der.

Kimisi o beni sevdi, ama ben onu sevemedim der.

Sevgi konusunda şarkılar, romanlar, Yaprak Dökümü, Aşk-ı Memnu gibi diziler yapılır. Aşkı Memnuyu ben iyi aşk bilirdim, meğersem tam çevrilişi yasak aşkmış.

İşte böyle sevgi sarmıştır hayatımızı. Gazete, dergi ve kitaplarda sevgi ile ilgili çok yazı çıkar. Onları okuruz. Ama bu yazılanlardan çoğu insanın sevgiyi bilmediğini anlarım. Bu yazılanların çoğu sevginin doğasına aykırıdır çünkü. Ya da ben öyle düşünüyorum.

İnsanların çoğu yaşadığı ilişkilerinde bir doyumsuzluk yaşarlar. Aldıkça daha fazlasını isterler. Bir zaman sonra “iyisin güzelsin, ama bu bana yetmiyor.”demeye başlarlar. Asıl tehlikeli olan budur.

Bu durum insanın sevgiyle bağlandığı her olayda olabilir. İnsan sevdiği insanı bazen düşüncesizlikle, kırıcı olmakla veya vefalı davranmamış olmakla suçlar. Ama hiç kendisini hiç sorgulamaz. “Ben acaba nerede hata yaptım?”demez. Çoğu zaman kendi doyumsuz duygularını görmezden gelir, kimi zaman ise kendi hassasiyet ve kırılganlıklarının kendi ilişkilerini nasıl engellediğini görür, ama anlamak istemez.

Sonra ne olur?

Hep sevginin peşinde koşan mutsuz insanlar çıkar ortaya.

Bu insanlar sevme yetisinden yoksundurlar. Bunlar sevgi ve ilgi alma ihtiyacı içindedirler. Bir de bunların her şeyi kontrolleri altında tutma ve güce sahip olma özlemleri vardır. Ama bu özlemlerle beklentiye girerler, bekledikleri olmayınca da mutsuz olurlar.

Birisini sevmek demek onu kayıtsız şartsız kabul etmek demek değildir. Ama insanlar ayrılınca bir değişik oluyorlar. Kendilerini terk eden, boşanan eski sevgilinin peşinden, büyük bir hırsla koşan insanları herkes görür. Ama biten bitmiştir. Eski geri gelmez.

Sevgi, kendi ihtiyaçlarının giderilmesi adına birine sıkı sıkıya sarılmak değildir.

Sevgi beklentisiz olmalıdır. Bizi saran bir ilaç olur o zaman.

Hayat kaygılarıyla, sevgiyi elde etme uğraşı olan kişiler kötü süprizlerle karşılaşabilirler.

Çünkü sevgi, kaygılarımızı gidermek adına olmaz.

Karşımızdakini düşünerek, onunla birlikte mutlu olduğumuzu, ondan bir şey beklemediğimizi zaman sevgimiz daha sağlıklı olur. Bu olmuyorsa, çıkar uğruna gösterilen sevgi, gerçek sevgi değildir. Zorlamayla olmaz bu da.