Bitaneme mektup

Yağmurlu Bir şubat sabahıydı bana gülücüklerinle “merhaba” dercesine gülümseyişin. Sana sarılışımla anlamıştım o ana kadar yaşadığım tüm sevgilerin ne kadar boş olduğunu, Kokunsa;cennet kokusu bu olmalıydı, kelimelerin yetersiz kaldığı sevgi bu olmalıydı. Yumuşacık tenin, tüm masumluğun ve çaresizliğinle yüreğimde doğmuştun sanki, O an anlamıştım bundan sonraki tek vazgeçilmezim olduğunu.

Sesinin renginden anlıyordum, ihtiyaçlarını, duygularını, acılarını, sevinçlerini. Cümleler kurulmadan oluşan bu bağ yıllar yılı kelimelerle donanmaya başladıkca şunu çok iyi anlamıştım artık. “Sen artık bir ömür boyu benim limanımdaydın…!! Bense senelerle sayılan süreçte senin limanında kalabilecektim. Hayatın ve yaşamın sana getirdiği her dalgalanmalarında seni korumak adına çelikleşiyor, bir dalgakıran gibi acılarının karşısında olmaya çalışıyordum. Sıkıntılarını, üzüntülerini en aza indirgemeye çalışırken sevinçlerinde hayatı cennet bahçesi zannediyordum.

Sense benim sıkıntılı anlarımda kara gözlerini gözlerime dikerek ne olduğunu anlamaya çalışır o güzel gamzelerinle gülümserdin ya… Dağılırdı o an işte gamlı hazanlarım gamzelerinle ruhumda gül bahçeleri açtırırdın sen farkında olmasanda…!!!

Sabahları gülücüklerinle kıpır, kıpır uyanışların vardı ya işte en çok ona biterdim Bitanem, Güne hayatın bütün karmaşası içinde, o minicik gülüşünle kocaman bir yürekle başlardım.

Anlamıştım artık, Hayatımın pamuk ipliğine bağlı olduğu bir zamanda, yeniden hayata halatlarla bağlamıştın beni, hemde sıkı sıkıya kopmamacasına… Hayatım amacıydın artık, karşılık beklemeden verdikce vermek istediğim tek sevgim, sevgilimdin..!! Acıların kabusum, sevinçlerinse yüreğimde güller açtıran tek mutluluklarım olmuştu.

Apansızca geceleri ve sabahları kedi gibi sessizce koynuma dalışlarında, sayılı saatlerde doyamıyordum sana Bitanem. Doyamıyordum sana sarılmalara, doyamadım yastığıma bıraktığın kokuna..

Dün gibi aklımda…!! “Kapıyı çaldığımda senin açmanı çok istiyorum” deyişin en masum ve isterik halinle.. Oysa kısıtlı zamanlar ve günler hariç, mecburiyetlerin yüküyle sana o kapıyı hiç açamadım bitanem,

Oysa aynı duyguyla, bana hepsen açtın kapıyı...!!

Çocukca kaprislarini günün yorgunluğu ile anlayışla karşılayamadığım günlerin acısı hep yüreğimde düğüm, düğüm oluyor bazen,

Akşam yemeklerinde günün stresiyle belki yeteri kadar dinleyemedim ilk aşklarını, öfkelerini, apansız fırtınalarının altında yatan acılarını, anlayamadım dindiremediğim günler-zamanlar oldu belkide…!!

Oysa sen; ciddi olaylarda nasıl birden ciddileşip beni sarıp sarmalayarak, koruyan kollayan tavırların olurdu ve bana sakin, vakur, bilmiş, havalarınla çıkışlarını ve tatlı tatlı atışmalarımızı özlüyorum şimdi.

Her akşam aniden sarılışlarını özlüyorum biliyormusun…??? Arkamda hemen beliriverecekmişsin gibi boşluklara dönüp, dönüp bakıyorum yoksun şimdi, aniden çıkıp odandan, gölge gibi arkamda bulamıyorumki artık seni…..

Bir Ekim ayında pür telaş senin limanından ayrılmam gereken zamanın geldiğini anladım.Senin geleceğin ve ayaklarının üzerinde durarak, benim limanından demir alıyordun artık.

Gururluydum, zaten seninle hep gurur duymuştum…Ama içimde de bir şeyler kopuyordu be bitanem…Ayrılık acısı böyle bişeydi demek.… Ama aklımla “Bu Bitanemin geleceği dayanmalısın” diyordum. Duygular aklımın önüne geçincede Yüreğim acıyordu be Bitanem engel olamıyordum.

Dile kolay koskoca 19 yıl acı tatlı geçen zamanları kolaymı satırlara dökmek bitanem, senin yokluğunun, özlemlerinin acısı, hançer gibi saplıyken yüreğimde….

Hem ayrılan İlk Anne Oğul/kız biz değilizki, her annenin Yüreğinde bitaneleri vardır değimli…???

Fakat; Annelerin Limanındna, BİTANELERİ hiç ayrılmaz, her daim demirlidir bunu unutma olurmu..!!! Çunki hala sen benim kuzumsun..

Sadece yine sizin mutlu olmanız adına, geleceğiniz adına, Biz sizin limanınızdan zamanı gelince demir almak zorunda kalıyoruz… Ve Seni ilk günkü gibi hergün hergün yeniden çok seviyorum BİTANEM..

YOLUN ve BAHTIN HEP AÇIK OLSUN AŞKIM..!!!