Biter mi dediğimiz özlenen yıllar

İnsan bazen uzun süredir görmediği insanları gördüğünde yenileniyor. Aradan uzun yıllar geçmiş, zorlu mücadeleler yaşamış, yaş almış olgun bir yürek duruyor karşınızda.

Geçtiğimiz hafta sonu Lise döneminden tanıdığım ancak mezun olduktan sonra görüşemediğim birini gördüm. Ne kadar özlemişim eskiyi bilen, o sevdiğim yıllara tanıklık eden biriyle konuşmayı.

Ve neler geçmiş yaşamımızdan henüz hayata yeni ısınma turlarındayken.

Saydıkça çoğalan tanıdık isimler, şimdi ne yaptıkları, “en son ne zaman gördük?” Dediklerimiz… Kimisi çocuk sahibi olmuş, kimisi işinde ilerlemiş.

En “fırlama” olarak nitelendirdiklerimiz güzel yerlere gelmiş. Her şey bir dönemmiş. Özellikle Lise insan hayatında unutulmaz birkaç seneymiş.

Çabucak bitsin istediğimiz o zaman şimdilerde özlem oluyor. Burun direğinde bir sızı bazen.

Herkes hızla mücadeleye atılırken aynı zamanda hızla olgunlaşıyor.

Şimdi aynı masada oturduğumuz lise arkadaşlarımız kendinden emin, yaşamın içinde roller alıyor.

“Ne ara yaşadın bunca şeyi?” diyorum, gülümsüyor.

Masada bir nescafe bir papatya çayı sohbet bitmek bilmiyor. Araya giren 8 koca yıl anlatmakla tükenmiyor.

İnsan elindekilerin kıymetini ise hep sonradan anlıyor.

Biter mi? diye hayıflandığımız lise yılları göz açıp kapayıncaya kadar tükeniyor.

Ayrılırken “bir sekiz yıl daha girmesin araya” diyoruz.

Hayat tüm hızıyla devam ederken, sevdiklerimizle aramızı açmasın.