Biz; İki kişilik bir aileyiz...

Hayallerimi ikiye ayırdım bugün… Benden öncekiler ve benden sonrakiler… 

Ben sen’den sonra ben oldum sanıyordum… Sevinçlerimde, hüzünlerimde, tüm can çekişlerimde, tüm can bulmalarımda sen vardın, sendin beni ben yapan. Yoksa tam tersi mi? Beni ben olmaktan mı çıkarttın yoksa? 

Gözlerinde kaybolurken mutluluktan ölebilirdim… Meğer ben, gözlerinde gerçekten de kayboluyormuşum, git gide kaybolmuş ve yok olmuşum. Ben’in yokluğuyla biz doğmamış meğer, yok oluştan bir var oluş çıktığını sanmışım, yanılmışım! 

Şimdi ya yeni bir başlangıcın eşiğinde, ya da bir eşiğin sonundayım… “Biz” can çekişiyor, “ben” zaten yok! “Sen” neredesin? 

Halbuki ne güzel söylemiş Necatigil; Ben diye bir şey yok, sen olmadıkça… Ben biz’i çağırıyorum, sen de çağır, belki ikimiz bir olursak, biz de vücut bulur… Varsın ben yine olmayayım, hatta sen de… Ama biz olalım ve hiçbir zaman tekil şahıs zamirlerini aramıza sokmayalım. 

Biz’im aile’miz… Biz iki kişilik bir aileyiz… 

Yazan:Elif Çamural